Η (ανεκπλήρωτη) ερωτική σχέση του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας με τη Ρωξάνδρα Στούρτζα έρχεται στο φως μετά τον εντοπισμό του αρχείου της οικογενείας Στούρτζα στην Αγία Πετρούπολη

Ο κρυφός έρωτας του Καποδίστρια

Εβλεπα τον Καποδίστρια όλες τις ημέρες στο σπίτι μας, στη Βιέννη, στα δείπνα που οργάνωνε η μητέρα μου. 

Ανάμεσα στους άλλους προσκαλεσμένους μας. 

Επειτα από τα τόσα γράμματα που μου είχε στείλει από την Ελβετία, όπου μου φανέρωνε το ενδιαφέρον του για μένα, με τόσες τρυφερές εκφράσεις, ότι θα του ήμουν απαραίτητη για την ευτυχία της ζωής του, ότι δεν έβλεπε την ώρα να με συναντήσει για να μου ειπεί προφορικά, "διά ζώσης", όσα δεν μπορούσε να μου γράψει, περίμενα με αγωνία αυτή την ώρα. 

Εκείνος, όμως, πάντοτε αφάνταστα μελαγχολικός, μου μιλούσε με ανεξήγητη ψυχρότητα όσο ποτέ. 

Και όταν εγώ του απαντούσα με γλυκύτητα ή με τη σιωπή της λύπης, εκείνος γινόταν πιο απόμακρος... 

Η αγωνία μου είχε γίνει αβάσταχτη...».

Οι γραμμές αυτές είναι της Ρωξάνδρας Στούρτζα. 

Η Ρωξάνδρα Στούρτζα, που διετέλεσε κυρία επί των τιμών της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, συζύγου του τσάρου Αλεξάνδρου του Α´, είναι «η μόνη γυναίκα που αγάπησε» ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. 

Η ρομαντική σχέση ανάμεσα στον Καποδίστρια και στη Στούρτζα αποτυπώνεται για πρώτη φορά στο βιβλίο της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ελένης Ε.

Κούκκου «Ιωάννης Καποδίστριας Ρωξάνδρα Στούρτζα. 

Μια ανεκπλήρωτη αγάπη».

Η Ρωξάνδρα Στούρτζα ήταν γυναίκα με εξαιρετικά ψυχικά χαρίσματα. 

Στην αλληλογραφία του μαζί της ο Καποδίστριας πολλές φορές «ζητάει τις απόψεις της και, όχι τόσο σπάνια, της αναθέτει τη διερεύνηση ενός θέματος, σε απευθείας συζήτηση με τον τσάρο ή την τσαρίνα, όταν ο ίδιος δεν βρισκόταν στην Πετρούπολη αλλά σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, για τη διευθέτηση των τόσοσοβαρών προβλημάτων που του ανέθετε ο τσάρος. 

Ο αυστηρός και αφάνταστα υπεύθυνος Καποδίστριας είχε εμπιστοσύνη στις κρίσεις της, στις γνώσεις της και στις "διπλωματικές"ικανότητές της».

* Οι νύχτες της μοναξιάς

Αξιοσημείωτο είναι ότι ανάλογη γνώμη είχε και ο τσάρος Αλέξανδρος, «ο οποίος της εμπιστευόταν όχι μονάχα τα εντελώς προσωπικά αισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματά του, αλλά και άλλα πολύ σοβαρά, που σχετίζονταν με τη χώρα και τον λαό που εξουσίαζε».

Από τα γράμματα της Στούρτζα προς τον Καποδίστρια, γράφει η κυρία Κούκκου, «γίνονται ακόμη πιο αντιληπτοί οι λόγοι για τους οποίους αγάπησε ο Καποδίστριας αυτή τη μοναδική γυναίκα. 

Τα κείμενα των επιστολών της ­ κείμενα φιλικά προς ένα αγαπημένο πρόσωπο, στο μεγαλύτερο μέρος τους ­ φανερώνουν τη μόρφωσή της, την κριτική διεισδυτική ικανότητά της στα πολιτικά και διπλωματικά θέματα, τη σωστή και βαθιά ανάλυση των χαρακτήρων που την περιέβαλλαν». 

Η οξύνοια και η ευαισθησία της Στούρτζα κάνουν την ανασύνθεση της σχέσης της με τον Καποδίστρια να αποκτά πολύπλευρο ενδιαφέρον. 

Από το ένα μέρος, στην αλληλογραφία τους και στα προσωπικά της αντανακλώνται με θαυμαστή ευκρίνεια τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της εποχής· από το άλλο, αναδεικνύεται, με μια έντονη εσωτερικότητα, ο χαρακτήρας του Καποδίστρια.

Περισσότερο όμως από όλα, τα γραπτά τεκμήρια που έφερε στο φως η κυρία Κούκκου αποκαλύπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες μιας σχέσης που οι περιπλοκές της αυλής του τσάρου και οι απαιτήσεις της σταδιοδρομίας του Καποδίστρια είχαν ως αποτέλεσμα να μείνει ανεκπλήρωτη. 

Εν τούτοις, η ψυχική επικοινωνία τους θα διατηρηθεί ανέπαφη. 

Γράφει ο Καποδίστριας στη Στούρτζα στο τέλος του φθινοπώρου από τη Γενεύη: 

«Αγαπητή μου Φίλη, Ρωξάνδρα! Αν έπιανα, αγαπητή μου, την πένα για να σου γράψω, κάθε φορά που σου ομιλώ με τη σκέψη και την καρδιά μου, κατά τις ώρες των μοναχικών περιπάτων μου στους κήπους ή κατά τις μακρές νύχτες της μοναξιάς μου δίπλα στο τζάκι του σπιτιού μου, τα γράμματα της αλληλογραφίας μου θα ήταν τόσο πολλά ώστε θα συνέθλιβαν τα οικονομικά σου και θα έθεταν σε σκληρή δοκιμασία τους γραμματείς σου, που θα ήταν καταδικασμένοι να τα τακτοποιούν! 

Σου ομολογώ πάντως ότι εδώ και πολύ καιρό έχω φοβερά απομονωθεί.

Σε διαβεβαιώνω ότι ο κύριος λόγος είναι η επιθυμία μου και η ψυχική μου ανάγκη να με θεωρούν νεκρό. 

Οχι οι φίλοι μου, αλλά όλος αυτός ο ακατανόητος, δολοπλόκος και ραδιούργος κόσμος, που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς και σε μένα...».

* Η σκέψη και η φωνή

Ο τόνος φθάνει σε κορύφωση μερικές παραγράφους αργότερα: 

«Η σκέψη μου όμως και ηφωνή μου, όλα αυτά που σου διηγούμαι στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς μου, θα περνούν τα βουνά και τις θάλασσες που μας χωρίζουν και θα σε συντροφεύουν, όπως συντροφεύουν και εμένα όλα όσα μου στέλνεις και εσύ. 

Πόσο θα ήθελα να ήμουν κοντά σου τις ώρες που,όπως μου γράφεις, παίζεις στο πιάνο όλα αυτά τα μουσικά κομμάτια που αγαπούσα. 

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να αναπλάσω τους ήχους με τη σκέψη και την καρδιά τις νύχτες κοντά στο τζάκι... 

Μην ξαναπαίξεις όμως τη "Σονάτα του αποχαιρετισμού"... Πού ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; 

Οταν, όπως ελπίζω, ταξιδέψω στην Πετρούπολη, γιατί να αποκλείσουμε την πιθανότητα ότι μπορεί να χτυπήσω ξαφνικά την πόρτα του μεγάρου σου στην Οδησσό;.. 

Γράφε μου πάντα. Και μην ξεχνάς εκείνο που σου έχω ειπεί τόσες φορές. 

Κανένας ποτέ δεν θα πάρει τη θέση που κατέχεις μέσα στη μνήμη και μέσα στην καρδιά μου...».

Η επικοινωνία Καποδίστρια - Στούρτζα θα διακοπεί με τη δολοφονία του πρώτου το 1831. 

Τα μετέπειτα προσωπικά κείμενα της Ρωξάνδρας Στούρτζα συνιστούν έναν τραγικό μονόλογο. 

Το τελευταίο γράμμα

«Αγαπητή μου φίλη Ρωξάνδρα,

Μη με ξεχνάς ποτέ στις προσευχές σου, τις έχω ανάγκη! 

Θέρμαινε και ενίσχυε με αυτές τη θέση που κατέχω στη σκέψη σου και στην καρδιά σου, όπως και εγώ θερμαίνω με τις δικές μου προσευχές τη θέση που κατέχεις και εσύ μέσα στη δική μου σκέψη και στη δική μου καρδιά. 

Αν ημπορούσα να σου ειπώ πόσο θα ήθελα να σε είχα κοντά μου, πόσο νοιώθω την απουσία σου, ιδιαίτερα τώρα που με κυκλώνουν τόσες αγωνίες.

Σε χαιρετώ, αγαπητή μου φίλη. Αραγε πότε θα ξανασυναντηθούμε;».

Αυτό είναι το κείμενο της τελευταίας επιστολής του Ιωάννη Καποδίστρια προς τη Ρωξάνδρα Στούρτζα. 

Οπως επισημαίνει η κυρία Κούκκου, το γράμμα αυτό, το οποίο παρουσιάζεται από«Το Βήμα», βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. 

Το ανέσυρε η ίδια η κυρία Κούκκου κατά τις έρευνές της στο αρχείο της οικογενείας Σκαρλάτου Στούρτζα στην Πετρούπολη. 

Στην πρωτότυπη μορφή του είναι γραμμένο στα γαλλικά, όπως και όλη η αλληλογραφία Καποδίστρια - Στούρτζα, αλλά και τα προσωπικά κείμενα της τελευταίας.

Η επιστολή δεν φέρει ημερομηνία. 

Σύμφωνα με την εκτίμηση της συγγραφέως, είναι γραμμένη στο τέλος Σεπτεμβρίου του 1831, λίγες μόνον ημέρες πριν από τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη του ελεύθερου ελληνικού κράτους στο Ναύπλιο. 

Ο Καποδίστριας φαίνεται ότι προαισθανόταν, κατά κάποιον τρόπο, τη μοίρα του. 

Εγραψε την κάρτα αυτή μέσα στις αγωνίες που, όπως παραστατικά λέει, τον κύκλωναν. 

Η κυρία Κούκκου επισημαίνει ότι πρόλαβε να τη στείλει.

Την εποχή εκείνη τα νέα δεν ταξίδευαν γρήγορα. «Στις ευρωπαϊκές χώρες», γράφει η κυρία Κούκκου στο βιβλίο της, «η τραγική είδηση της δολοφονίας του Καποδίστρια έφθασε μετά από 28-30 ημέρες με τα τότε ταχυδρομικά μέσα». 

Στην Οδησσό, όπου βρισκόταν η Στούρτζα, η πληροφορία έφθασε μετά από δύο μήνες.

Σημειώνει ο αδερφός της Στούρτζα Αλέξανδρος: «Μόλις η αγαπητή μου αδελφή έμαθε την τραγική είδηση, έπεσε κάτω αναίσθητη! 

Ουσιαστικά, από εκείνη την ώρα ήταν και εκείνη νεκρή!..». 

Η Ρωξάνδρα Στούρτζα είχε λάβει, πάντως, το προαναφερθέν τελευταίο γράμμα του Καποδίστρια και μέσα στα σημειώματά της βρέθηκε η απάντησή της:

«Αγαπητέ μου Φίλε!

Μου γράφετε να μη σας ξεχνώ ποτέ στις προσευχές μου. 

Και να θερμαίνω με αυτές τη θέση που κατέχετε στη σκέψη μου και στην καρδιά μου. 

Και μου επαναλαμβάνετε ακόμη μία φορά ότι και σεις, με τις δικές σας προσευχές, θερμαίνετε τη θέση που κατέχω και εγώ μέσα στη δική σας σκέψη και στη δική σας καρδιά!.. 

Θεέ μου, πώς θα ήταν δυνατόν να μη θερμαίνω, να μη φλογίζω με τις ικετήριες εκκλήσεις μου στον Θεό αυτή τη θέση που κατέχετε μέσα στη σκέψη μου και μέσα στην καρδιά μου;..

Αυτή τη θέση που δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ τίποτα στη ζωή μου να την αλλάξει; 

Αγωνιώ όμως για σας. Από τα λίγα λόγια που μου γράφατε κατάλαβα τις αγωνίες,τις πικρίες και τους πόνους που δοκιμάζετε, τόσο από τους ξένους όσο και από τους δικούς μας. 

Η σκέψη ότι ημπορεί κάποιος να σας κάνει κακό με αναστατώνει, με γεμίζει με μαύρα σύννεφα αγωνίας, μου βουρκώνει τα μάτια, μου συνθλίβει την ψυχή. 

Τις περισσότερες ώρες στέκω ή μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας και τους ικετεύω να σας προφυλάξουν από τους κινδύνους που σας κυκλώνουν ή μπροστά στην προσωπογραφία σας, όπου και σας μιλώ με τις ώρες και το νοιώθω ότι μου απαντάτε...».

Η ειρωνεία είναι ότι ήδη από την ώρα όπου η επιστολογράφος είχε λάβει το γράμμα του Καποδίστρια εκείνος ήταν νεκρός. 

Ανάλογη τύχη είχε και η τελευταία επιστολή της Ρωξάνδρας. 

«Οταν», γράφει η κυρία Κούκκου, «ο ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα, κάποια ημέρα του χειμώνα του 1831, του ταπεινού Κυβερνείου, γνώριζε πως θα έδινε και αυτό το γράμμα σε κάποιον μαυροφορεμένο θαλαμηπόλο του νεκρού Κυβερνήτη. 

Εκείνος δεν θα το διάβαζε ποτέ».

Το βημα

ΜΕ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΘΙΕΡΩΣΑΝ ΜΕ ΠΑΝΟΥΡΓΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

OI ETAΙΡΕIEΣ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ...

 ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΚIΝΔYΝΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

 Τι είδους άνθρωπος είναι η επιχείρηση;

Μια σειρά αιχμηρών παρατηρήσεων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι επιχειρήσεις συμπεριφέρονται στο θεσμικό τους ρόλο σαν επικίνδυνοι κ καταστρεπτικοί ψυχοπαθείς που δεν έχουν την παραμικρή συνείδηση για τις πράξεις τους, είναι ανίκανοι να συναισθανθούν τον διπλανό τους και ποτε δε νιώθουν τύψεις για τα εγκλήματα που διαπράττουν.

Η εκπληκτική άνοδο του κυρίαρχου θεσμού της εποχής μας

Από τότε που το αμερικανικό δίκαιο, καθιέρωσε την Ανώνυμη Εταιρεία ως ένα «νομικό πρόσωπο», αυτόματα επέβαλλε μια κυρίαρχη οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη σε όλο τον κόσμο.

Οι εταιρείες υπάρχουν παντού και οι μεγαλύτερες από αυτές είναι πολύ ισχυρές.  

Στο ομώνυμο βιβλίο του Τζόελ Μπάκαν -«ένα βιβλίο που εκλιπαρούσε να γραφτεί» σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι-  εξετάζεται η νομική πλευρά και η πρακτική λειτουργία των σημερινών επιχειρήσεων.

Σε ένα καίριο κεφάλαιο για τη δικονομική ιστορία των ΗΠΑ, στα τέλη του 19ου αιώνα, θεσμοθετήθηκε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «περιορισμένη ευθύνη» για μετόχους αλλά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. 

Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αποφάσισαν να ξετυλίξουν το νήμα της ευθύνης μέχρι την αρχή του. 

Η ισοδύναμη από νομικής άποψης μεταχείριση του νομικού προσώπου με το πραγματικό, οδηγεί σε μια εύλογη απορία:

Από τα τέλη του 18ου αιώνα που μια Αμερικανική νομική απόφαση όρισε ότι το οργανωμένο επιχειρηματικό μοντέλο της εταιρείας είναι νόμιμα ένα νομικό πρόσωπο, έδωσε σε αυτήν τη δύναμη να γίνει η κυρίαρχη οικονομία, πολιτικά και κοινωνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτή η ταινία κάνει μια βαθιά ψυχολογική εξέταση στο μοντέλο της εταιρίας χρησιμοποιώντας διάφορες μελέτες. 

Αυτό που αποδεικνύει είναι ότι αυτό το νομικό πρόσωπο δρα σαν ένας τυπικός ,καταστροφικός ψυχοπαθής χωρίς ίχνος συνείδησης.

Επίσης μας δείχνει πόσο μεγάλη απειλή είναι αυτός ο ψυχοπαθής για τον κόσμο μας και το μέλλον μας και πως μερικοί άνθρωποι με θάρρος, αποφασιστικότητα και εξυπνάδα προσπαθούν να τον σταματήσουν.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ

– Ο Εφιάλτης, το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα και η άγνωστη επανάσταση του 462 π.Χ. που εγκαθίδρυσε την δημοκρατία στην Αθήνα.

Μια νέα πραγματικότητα είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα μετά τους Περσικούς πολέμους. Ο Αρειος Πάγος, που εκπροσωπούσε την εξουσία των πλούσιων ευγενών, έχει καταργήσει το πολίτευμα του Κλεισθένη παίρνοντας με πραξικόπημα την εξουσία, αψηφώντας την βουλή των 500 και την Εκκλησία του Δήμου. Όμως, οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει τόσο, που η εξουσία των γαιοκτημόνων ευγενών ήταν πλέον αναχρονιστική.

Η ανάδειξη της Αθήνας σε πρώτη ναυτική δύναμη στον τότε γνωστό κόσμο, άλλαξε ριζικά την συγκρότηση της, οικονομικά και κοινωνικά. Η ναυπήγηση και επάνδρωση εμπορικών και πολεμικών πλοίων, έδινε εργασία σε χιλιάδες χειρωνάκτες Αθηναίους και μικρούς καλλιεργητές. Η σημασία που απέκτησε ο στόλος έδινε στον ναυτικό λαό της Αθήνας ένα αίσθημα υπεροχής. Αυτά τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα άρχισαν να κινούνται για την κατάλυση του καθεστώτος της Ολιγαρχίας των γαιοκτημόνων ευγενών.

Το κίνημα απέβλεπε στην ριζική αλλαγή του καθεστώτος και όχι απλά στην επαναφορά του πολιτεύματος του Κλεισθένη που ο Αρειος Πάγος πραξικοπηματικά είχε καταλύσει. Όπως γράφει ο Αριστοτέλης: «αυξανόμενου του πλήθους, έγινε ηγέτης του λαού ο Εφιάλτης, ο γιος του Σοφωνίδου, ο οποίος εθεωρείτο πατριώτης αδιάφθορος και επιτέθηκε στη Βουλή του Αρείου Πάγου … κατά πρώτον εξόντωσε πολλούς από τους Αρεοπαγίτες κινώντας δίκες εναντίον τους σχετικά με την διοίκηση τους». Ο Εφιάλτης έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Ολιγαρχικών και όλων εκείνων που αδικούσαν τον λαό.

Η επίσημη ιστορία προτίμησε να τον αποσιωπήσει. Έτσι ο μεγάλος αυτός επαναστάτης δεν είναι γνωστός παρά μόνο στους ειδικούς, ενώ ο συνώνυμος του, ο προδότης των Θερμοπυλών, είναι γνωστός στους πάντες. Είναι σημαντικό να σταθεί εδώ ο αναγνώστης και να προβληματιστεί. 

Γιατί η επίσημη ιστορία αγνοεί τον άνθρωπο που εγκαθίδρυσε την δημοκρατία για πρώτη φορά στην ιστορία; Γιατί η επίσημη ιστορία αποσιωπά την μεγάλη επανάσταση του Αθηναϊκού λαού που ανέτρεψε το καθεστώς του Αρείου Πάγου και έφερε την δημοκρατία ως ένα νέο και ριζοσπαστικό πολίτευμα; Μήπως αυτή η αποσιώπηση έχει σαν αποτέλεσμα αυτό που θεωρούμε σήμερα ως δημοκρατία να μην έχει καμία σχέση με δημοκρατία; Από αυτά τα ερωτήματα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για την σημερινή πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση, αρκεί να αναρωτηθούμε: γιατί;

Ποιος ήταν ο Εφιάλτης; Γνωστοί φιλόσοφοι και ιστορικοί της αρχαιότητας έγραψαν:

Αριστοτέλης: «Ήταν αδιάφθορος και δίκαιος προς την πολιτεία»

Διόδωρος: «Ήταν φτωχός αλλά αξιοπρεπής και ποτέ δεν δέχθηκε την παραμικρή βοήθεια από τους φίλους του».

Πλούταρχος: «Ενέπνεε φόβο στους ολιγαρχικούς και ήταν άκαμπτος στην απαίτηση ευθυνών και στην καταδίωξη εκείνων που αδικούσαν τον λαό».

Από σποραδικές φράσεις που υπάρχουν παρουσιάζεται μια εικόνα ενός ακέραιου ανθρώπου. Εξ αιτίας της αποφασιστικής του πολιτικής γραμμής. Φαίνεται πως απέκτησε πολλούς εχθρούς και πρέπει να είχε γίνει το φόβητρο των αριστοκρατικών, ιδιαίτερα εκείνων που είχαν λόγους να φοβούνται την δικαιοσύνη του, τις άκαμπτες αρχές του και την συνέπεια της πολιτικής του.

Ο Εφιάλτης προετοίμαζε προσεκτικά το κίνημα για την ανατροπή του πολιτεύματος και αναζητούσε την κατάλληλη ευκαιρία για να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα. Το κίνημα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις και η ευκαιρία δόθηκε το 462 π.Χ.

Ο Κίμωνας με πολύ στρατο βρισκόταν στν Μεσσηνία για να βοηθήσει τους Σπαρτιάτες στον πόλεμο με τους επαναστατημένους είλωτες της Ιθώμης (Γ’ Μεσσηνιακός πόλεμος), ενώ αντίθετα ο στόλος (που υποστήριζε το δημοκρατικό κίνημα) βρισκόταν αγκυροβολημένος στον Πειραιά και δεν ήταν ως συνήθως σκόρπιος σε διάφορες αποστολές.

Αυτή την συγκυρία επέλεξε ο Εφιάλτης και μαζί με τον Αρχέστρατο, κάλεσαν τον λαό της Αθήνας και του Πειραιά σε παλλαϊκή συγκέντρωση στην πιο ιστορική συνεδρίαση της Εκκλησίας του Δήμου και του έθεσαν την πρόταση να καταλύσει την εξουσία των ευγενών του Αρείου Πάγου και να αναλάβει ο ίδιος ο λαός την εξουσία, την κυβέρνηση της Αθήνας.

Ο Αριστοτέλης, στην Αθηναίων Πολιτεία ΧΧV, περιγράφει: «έτσι επί άρχοντος Κόνωνος, ο Εφιάλτης και ο Αρχέστρατος με όλο τον λαό της Αθήνας και του Πειραιά, αφαίρεσαν από την Βουλή του Αρείου Πάγου όλες τις πολιτικές εξουσίες που είχε για την προστασία του πολιτεύματος, και άλλεςαπ’ αυτές παραχώρησαν στην Βουλή των 500 και άλλες στον λαό και στα δικαστήρια.»

Το 462 π.Χ, είναι μια ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το έτος αυτό γεννήθηκε η δημοκρατία τόσο σαν πολίτευμα όσο και σαν λέξη. Το πολίτευμα που εγκαθιδρύθηκε από τον Εφιάλτη και τον Αρχέστρατο ήταν η ανάθεση της πολιτικής εξουσίας στους ίδιους τους πολίτες άμεσα, όχι δια αντιπροσώπων. Ονομάστηκε δημοκρατία γιατί η ίδια η λέξη σημαίνει η εξουσία των πολιτών.

Η λέξη «δήμος» είχε δύο έννοιες, μία κοινωνική και μία πολιτική. Στην κοινωνική σήμαινε ο λαός σε αντιδιαστολή με την άρχουσα τάξη των ευγενών, ενώ στην πολιτική το σύνολο των εχόντων πολιτικά δικαιώματα. Στο πολίτευμα της δημοκρατίας οι δύο έννοιες ταυτίστηκαν αφού για πρώτη φορά καταργήθηκε η διάκριση μεταξύ ευγενών (που ως τότε μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα άσκησης εξουσίας) και όλοι οι Αθηναίοι όλων των κοινωνικών τάξεων απέκτησαν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα.

Η λέξη «δημοκρατία, δεν προϋπήρχε του πολιτεύματος. Γεννήθηκε ταυτόχρονα με αυτό για να το εκφράσει κατά τρόπο αυθεντικό. Οι ιστορικοί της εποχής εκείνης (των οποίων τα έργα σώζονται) , Ηρόδοτος και Θουκυδίδης, αποσιώπησαν τελείως το κίνημα του Εφιάλτη και την επαναστατική εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Θα περίμενε κανείς οι νεότεροι ιστορικοί να καλύψουν αυτό το κενό. Και όμως! Το κενό παραμένει ως σήμερα μολονότι η εικοσαετία 480-460 π.Χ. είναι η πιο πλούσια σε γεγονότα περίοδος. Είναι τυχαίο το γεγονός που ακόμα και σήμερα η περίοδος αυτή παραμένει ανεξερεύνητη;

Τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε, αποκαλύπτουν πως η επανάσταση του λαού έγινε αναίμακτα αφού το μεγαλύτερο μέρος του στρατού που είχαν υπό τον έλεγχο τους οι ευγενείς του Αρείου Πάγου, απουσίαζε στην Μεσσηνία με τον Κίμωνα ενώ ο λαός είχε συντριπτική υπεροπλία λόγω της παρουσίας του στόλου στον Πειραιά. Γι αυτό οι ευγενείς δεν αντιστάθηκαν παρά περίμεναν την επιστροφή του Κίμωνα με τον στρατό στην Αθήνα. Ο Κίμωνας, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να ανατρέψει την κατάσταση, αλλά καταδικάστηκε σε εξορία.

Μόλις μαθεύτηκε η επανάσταση του Εφιάλτη και η εγκαθίδρυση δημοκρατίας στην Αθήνα, η πρώτη ενέργεια της Σπάρτης ήταν να διώξει όπως-όπως τον Αθηναϊκό στρατό φοβούμενη μήπως ενωθούν με τους επαναστάτες της Ιθώμης.

Η μόνη ιστορική αναφορά του Θουκυδίδη για τα γεγονότα είναι «δείσαντες των Αθηναίων το τολμηρόν και την νεωτεροποιίαν», έτσι περιγράφει την κατάληση της εξουσίας των ευγενών και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, ως «νεωτεροποιίαν», δηλαδή καινούργιο θεσμό. Λακωνικότερο τρόπο να περιγράψει την δημοκρατία και τα γεγονότα που οδήγησαν σ’ αυτήν, δεν θα μπορούσε να εφεύρει ιστορικός!

Μόνο που ο Θουκυδίδης είναι ο ιστορικός στον οποίο σήμερα βασιζόμαστε για τα γεγονότα της περιόδου 480-430 π.Χ., δηλαδή της περιόδου που προηγείται και οδηγεί στον μικρό και μεγάλο Πελοποννησιακό πόλεμο. Γιατί όμως ο Θουκυδίδης αγνοεί τόσο προκλητικά την αιτία που έγιναν οι πόλεμοι αυτοί και που συγκλόνισαν τον Ελληνικό κόσμο; Γιατί αγνοεί προκλητικά την επανάσταση που γέννησε την δημοκρατία και που κατέλυσε το καθεστώς των ευγενών; Η δημοκρατία κατέλυσε ένα καθεστώς που είχε ως τότε τόσο φιλικές σχέσεις με την Σπάρτη ώστε να της παράσχει σημαντική στρατιωτική βοήθεια σε ένα εσωτερικό της πρόβλημα όπως η εξέγερση των ειλώτων! Ποια ήταν η αιτία, που ο κορυφαίος ιστορικός της εποχής του (η επίσημη εκδοχή) αποσιωπά ένα τόσο κοσμογονικό συμβάν;

Η σκόπιμη αποσιώπηση των πολιτικών μεταβολών βοήθησε τους ιστορικούς να συνδέσουν την δημοκρατία με τον Περικλή και το αριστοκρατικό καθεστώς του Κλεισθένη. Οι διαφορές όμως μεταξύ του καθεστώτος ισηγορίας και ισονομίας του Κλεισθένη απέχει ριζικά από την δημοκρατία του Εφιάλτη και του Αρχέστρατου.

Στο καθεστώς του Κλεισθένη, την εξουσία την ασκούν οι άρχοντες που προέρχονται αποκλειστικά από τους ευγενείς, ενώ την εποπτεία και τον έλεγχο του πολιτεύματος και των αρχόντων την είχε ο Αρειος Πάγος τα μέλη του οποίου προέρχονταν από τους πλουσιότερους ευγενείς.

Στην δημοκρατία του εγκαθίδρυσαν ο Εφιάλτης και ο Αρχέστρατος το 462 π.Χ., καταργήθηκε η εξουσία τόσο των αρχόντων όσο και του Αρείου Πάγου. Αυτές τις εξουσίες η δημοκρατία τις παραχώρησε στην Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή σε όλους τους πολίτες και την κατέστησε έτσι το ανώτατο πολιτειακό όργανο των Αθηνών.

Στο καθεστώς του Κλεισθένη, οι αξιωματούχοι αποφάσιζαν για θέματα της αρμοδιότητας τους. Στην δημοκρατία του Εφιάλτη, οι αξιωματούχοι δεν είχαν δικαίωμα να αποφασίζουν παρά μόνο να εισηγούνται στην Εκκλησία του Δήμου και να εκτελούν τις αποφάσεις της, υπό τον πλήρη έλεγχο της και με την υποχρέωση να λογοδοτούν στον Δήμο και στα λαϊκά δικαστήρια της Ηλιαίας.

Η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στον λαό απέκλειε κάθε δυνατότητα εξαγοράς συνειδήσεων. Ο Εφιάλτης στην παντοδυναμία του χρήματος αντέταξε την παντοδυναμία του λαού.

Στην δημοκρατία δεν επιτρεπόταν καμία μορφή εκπροσώπησης. Κάθε πολίτης εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του. Κόμματα και παρατάξεις δεν είχαν θέση στην δημοκρατία. Η ελευθερία και η ισότητα είναι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας. Η ελευθερία γίνεται πράξη όταν το κάθε άτομο αυτόπροσδιορίζεται στην προσωπική του ζωή και εν μέρει κυβερνιέται και κυβερνά. Κάθε μορφή εκπροσώπησης, είτε αυτή λέγεται κόμμα, είτε λέγεται κυβέρνηση, αναιρεί την πολιτική ελευθερία που είναι η βασικότερη αρχή της δημοκρατίας. Χωρίς την Ελευθερία δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε η δεύτερη αρχή της δημοκρατίας, η ισότητα.

Η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε το 462 π.Χ. δεν κατήργησε την ατομική ιδιοκτησία ούτε τις κοινωνικές τάξεις. ’λλαξε όμως τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από την περιουσιακή κατάσταση του κάθε πολίτη. Μοίρασε τα πολιτικά δικαιώματα εξ ίσου σε όλους. Τα οικονομικά βάρη τα επωμίστηκαν οι πλούσιοι.

Η συμμετοχή όλων των πολιτών (και των φτωχών) ήταν απαραίτητη ειδάλως θα ήταν δημοκρατία μόνο κατ’ όνομα. Γι αυτό καθιερώθηκε μισθός για όσους φτωχούς κληρωνόντουσαν βουλευτές ή δικαστές και αργότερα και σε εκείνους που συμμετείχαν στις συνελεύσεις της Εκκλησίας του Δήμου.

Γι αυτά του τα πρωτόγνωρα, ο Εφιάλτης επέσυρε την οργή και το μίσος των ολιγαρχικών ευγενών. Τον καταδίκασαν σε φυσική εξόντωση και αιώνια σιωπή. Πριν κλείσει χρόνος, τον δολοφόνησαν άγρια μες’ τη νύχτα και έκτοτε δεν έκαμαν καμία αναφορά στο όνομα του.

Αν ο Εφιάλτης δεν παραχωρούσε την εξουσία στον λαό αλλά την κρατούσε για τον εαυτό του (όπως τόσοι πολλοί που αγωνίστηκαν στο όνομα του λαού, για να γίνουν μετά οι ίδιοι ηγεμόνες), ο Εφιάλτης θα ήταν ένας ακόμα τύραννος με περίοπτη θέση στο πάνθεον των μεγάλων ανδρών.

Στόχος όμως, δεν ήταν ο Εφιάλτης αλλά η ίδια η δημοκρατία. Δεν έπρεπε οι νεότερες γενιές μέχρι σήμερα να μάθουν πως η ιστορία έκαμε ένα παράτολμο πείραμα. Η περίοδος 462 – 322 π.Χ που λειτούργησε η δημοκρατία, θεωρήθηκε η λαμπρότερη περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία. Η δημοκρατία του Εφιάλτη είχε σαν αποτέλεσμα την γέννηση αυτού του λαμπρού πολιτισμού που θαυμάζεται ως σήμερα.

Ο κόσμος δεν έπρεπε να μάθει για την δημοκρατία. Δεν μπορούσαν όμως να την πολεμήσουν. Γι αυτό την παραποίησαν, την αποσιώπησαν και απέδωσαν σε άλλους και σε άλλο πολίτευμα τις δάφνες που έπρεπε να φορά η δημοκρατία των πολιτών.

Οι αριστοκράτες συγγραφείς, πέρα από την αποσιώπηση των γεγονότων, δημιούργησαν μια τεχνητή ιδεολογική διαμάχη παρουσιάζοντας ως «δημοκρατία» πολλά διαφορετικά πολιτεύματα! Ο Ισοκράτης παρουσιάζει ως δημοκρατία το καθεστώς του Αρείου Πάγου και ως την καλύτερη δημοκρατία το καθεστώς της Σπάρτης, Η παραποίηση γίνεται εμφανέστερη με την ταύτιση της με την Δημοκρατική Παράταξη που δημιουργήθηκε υπό το καθεστώς του Κλεισθένη.

Το λαϊκό κίνημα υπό τον Εφιάλτη παρουσιάζεται ως κρίση μεταξύ της Ολιγαρχικής και της Δημοκρατικής παράταξης. Μόνο που το Ολιγαρχικό και το Δημοκρατικό κόμμα ανήκαν και τα δύο στους πλούσιες ευγενής. Οι Ολιγαρχικοί ήθελαν την κατάργηση του πολιτεύματος του Κλεισθένη και την αφαίρεση όλων των πολιτικών δικαιωμάτων από τον λαό. Οι Δημοκρατικοί ήταν υπέρ του καθεστώτος του Κλεισθένη με συμμετοχή του λαού στην εκλογή και τον έλεγχο των αρχόντων που θα προερχόταν αναγκαστικά από την τάξη των ευγενών. Καμία από τις δύο παρατάξεις δεν επιθυμούσε την ισοπολιτεία (δηλαδή την κατάργηση των πολιτικών διακρίσεων) και την μεταφορά όλων των εξοθσιών στον λαό όπως έκανε ο Εφιάλτης με την επανάσταση του 462 π.Χ.

Εκείνο που θέλουν να αγνοούμε είναι πως η δημοκρατία είναι η χειραφέτηση του λαού. Ο Εφιάλτης ελευθέρωσε τον λαό από κόμματα και ηγέτες και τον άφησε να αυτοκυβερνηθεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια ανεπανάληπτη περίοδο πολιτισμού σε κάθε τομέα της τέχνης, της πολιτικής, της επιστήμης και της διανόησης. Κι όμως, η αυτοκυβέρνηση του λαού μας έχει δοθεί ως αδιανόητη μορφή πολιτεύματος, ως αδύνατον να λειτουργήσει, ενώ σχεδόν κάθε άλλο καθεστώς σήμερα ονομάζεται δημοκρατία …

Ας κάνουμε επί τέλους μια αδιαμφισβήτητη διαπίστωση αποδεχόμενοι μια αμετάκλητη αλήθεια. Μόνο η χειραφέτηση του λαού κάνει δυνατή την ύπαρξη δημοκρατίας. Ηγέτες και κόμματα, είναι δημοκρατικά όταν αγωνίζονται για την χειραφέτηση του λαού. Η ανάληψη όμως της εξουσίας από το δημοκρατικό κόμμα και η άσκηση της υπέρ του λαού, δεν είναι δημοκρατία. Δηλαδή, η δημοκρατία δεν καθορίζεται από την άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής από ένα υπέρ του λαού κόμμα, αλλά όταν η εξουσία ασκείται άμεσα από τον ίδιο τον λαό.

Για πρώτη φορά η δημοκρατική ελευθερία προσδιορίζονταν ως η συμμετοχή όλων των πολιτών στην εξουσία και όχι ως προστασία από την ίδια την εξουσία. Η λέξη «ελευθερία» δεν σημαίνει να μην είσαι υποδουλωμένος αλλά να μπορείς να πράττεις όπως νοιώθεις, δημιουργικά και δίχως περιορισμούς αυτό που ποθεί η ψυχή σου.

Κατά τον ίδιο τρόπο η Jac de Romilly έγραψε πως «το Αθηναϊκό αίσθημα της ελευθερίας δεν περιοριζόταν στο μεγάλο αυτό αξίωμα της κυριαρχίας του πολίτη. Από την στιγμή που τέθηκε αυτή η αρχή, η ελευθερία εγκαταστάθηκε κυρίαρχη, καλύπτοντας στην πραγματικότητα ολόκληρη την Αθηναϊκή ζωή … σαν ξαφνικά οι πιο διαφορετικές πραγματικότητες να στρέφονται προς τον ήλιο, για να διαπεραστούν από τις ακτίνες του.»

Ο Αθηναϊκός λαός ρίχτηκε με πάθος στην πρακτική εμπειρία της ελευθερίας και μεγαλούργησε. Αυτό όμως δεν πρέπει να το μ οι λαοί. Οι κυρίαρχες τάξεις και οι συγγραφείς ιστορικοί τους, φρόντισαν να αλλοιώσουν την ουσία της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Ο Εφιάλτης και η αυθεντική δημοκρατία ξεχάστηκαν. Ο Περικλής παρουσιάζεται ως η μεγαλύτερη πολιτική φυσιογνωμία της δημοκρατίας και η δημοκρατία ως μια μικροβελτίωση του καθεστώτος του Κλεισθένη.

Έτσι σήμερα μια κλειστή κάστα ανθρώπων σε κάθε χώρα του κόσμου, νέμονται τις τύχες των ανθρώπων και αυτό το θεωρούμε δημοκρατία. Η προσπάθεια αλλοίωσης της δημοκρατικής εμπειρίας, το όνομα του Εφιάλτη και το πολίτευμα που εγκαθίδρυσε προκαλούν τον τρόμο σε εκείνους που αδικούν τον λαό ακόμα και σήμερα. Γι αυτό και 2.500 χρόνια τώρα, όλα αυτά κρατιούνται στην σιωπή.

Συνεχίζεται … στο επόμενο δημοσίευμα, τα κλειδιά της δημοκρατίας. Πως λειτουργεί στην πράξη το πολίτευμα της αυθεντικής δημοκρατίας. Μια πλήρης εικόνα του τότε και μια οπτική του πως σήμερα μπορούμε να επαναφέρουμε την αυθεντική δημοκρατία.

* ελεύθερη απόδοση από το βιβλίο του Χ. Ρήγα
"Η Δημοκρατία του Εφιάλτη"

http://www.dimokratia.org/html/dimokratia_efialti.html

ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ Ή ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ

Η Περμακουλτούρα και η Πολιτική

 Η Δεξιά και η Αριστερά είναι όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος. 

Και οι δύο είναι παιδιά των ίδιων γονέων: του Καπιταλισμού και της Πατριαρχίας, θαυμάσια αλληλοσυμπληρούμενα κι ας φάνηκαν κάποια χρόνια τώρα να συγκρούονται ως προς τις αρχές τους (οι γονείς ξέρουμε οτι τα περισσότερα αδέρφια τσακώνονται όταν είναι μικρά, μέχρι να μεγαλώσουν ή να απειληθούν τα βασικά συμφέροντα της οικογένειας, οπότε και συσπειρώνονται).

Σχετικά με τις αξίες που πηγάζουν από τη ζωή μας στη Γη σε αντιδιαστολή με τις αξίες που πηγάζουν από την κυρίαρχη δυτική ιδεολογία, για να  συνεχίσουμε να ζούμε ως είδος επάνω στον πλανήτη που βρεθήκαμε, θα πρέπει να αλλάξουμε μοντέλο σκέψης. 

Τόσο το μοντέλο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς βασίζονται στην αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στην παραδοχή οτι ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί τα άλλα όντα με τα οποία συγκατοικεί - ο σημερινός δεξιοαριστερός οικονομολόγος ποτέ δεν συνυπολογίζει το κόστος των ποταμών, των δασών, των θαλασσών, των ορυκτών όταν κοστολογεί μία επιχείρηση ή ένα προϊόν. 

Ενα πλαστικό κουταλάκι στο σουπερμάρκετ κοστίζει κάτι λιγότερο από 3 λεπτά του ευρώ - αλλά πόσο κόστισε σε νερό (χρήση και δηλητηρίαση του υδροφόρου ορίζοντα για την εξόρυξη του πετρελαίου και απόβλητα χημικών διαδικασιών κατά την κατασκευή, κτλ), σε αέρα (πόσα κυβικά αέρια θερμοκηπίου), ή στην υγεία των εργαζομένων που συμμετείχαν στην κατασκευή και στη διανομή του; 

Και πόσο θα κοστίσει σε ζωές γλάρων που θα το φάνε στην παραλία που θα ξεβραστεί όταν θα το έχουμε πλέον πετάξει; 

Ακούω να μιλάμε για αναλογία φυράματος και ποσότητας παραγόμενων αυγών, αλλά οι έρμες οι κότες που θάβονται ζωντανές (ή, στις πιο "ανθρώπινες" φάρμες απλά θανατώνονται γιατί "είναι πολύ αδύνατες και σκληρές για να φαγωθούν") όταν συμπληρώσουν τις 80 εβδομάδες ζωής, τι γίνονται; 

Οι δεξιοαριστερή ιδεολογία που κυριαρχεί αφήνει τη ζωή απέξω, αφήνει απέξω τα κοινά αγαθά, αφήνει απέξω "τα παράπλευρα" γιατί δεν μπορεί να φανταστεί άλλο επιχειρησιακό μοντέλο. 

Τι λείπει;
Λείπει η φροντίδα της γης (μαζί με όλα της τα πλάσματα). 

Λείπει η ευγνωμοσύνη, λείπει η αγάπη, λείπει η δεοντολογία της ανταπόδοσης: τι δίνουμε στη Γη από όσα της παίρνουμε; 

Τόσο στη Δύση όσο και στη Ρωσία (και στην Ινδία, και στην Κίνα, και στην Αφρική, από όσα γνωρίζουμε) οι γαίες έχουν εκφυλιστεί μετά από 100-τόσα χρόνια μονοκαλλιέργειας, τεχνητών (χημικών) λιπασμάτων, και βαθιάς άρωσης. 

Οι πάλαι ποτέ "κομμουνιστικές" χώρες υποφέρουν ακριβώς τα ίδια.

Λείπει η φροντίδα του ανθρώπου, επίσης. 

Μα καλά, θα πείτε, ποιός καρπούται όλα αυτά τα αγαθά; 

Για ποιόν είναι αν όχι για την απόλαυση του ανθρώπου; 

Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο η ύλη του σώματός του - είναι και τα συναισθήματα, και οι σκέψεις του, οι επιθυμίες και τα όνειρά του, είναι η υγεία του, η αυτοπραγμάτωσή του (ότι και να σημαίνει αυτό), είναι το νόημα της ζωής του. 

Ο δεξιοαριστερός είτε όλα αυτά τα εξιδανικεύει (άρα τα βγάζει από τη σφαίρα της "πραγματικότητας" προς χάριν του "ρεαλισμού") είτε τα αρνείται (διαλεκτικός υλισμός κτλ κτλ). 

Ναι, αλλά υπάρχουν. 

Και οφείλουμε να τα δούμε και να τα φροντίσουμε. 

Οταν νιώθουμε έλλειψη σε έναν τομέα, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, αναπόφευκτα προσπαθούμε να την ισορροπήσουμε με την πληθώρα (την υπερσυσσώρευση) σε κάποιον άλλον. Και κάπως έτσι γεννιέται η απληστία (με τα συνεπακόλουθά της, τη ζήλεια, το φόβο, τη βία, την εκμετάλλευση, την αλαζονεία...)

Η απληστία, πάλι, δεν επιτρέπει την ανακατανομή του πλεονάσματος (δίκαιη κατανομή). 

Πώς θα μοιραστούμε το πλεόνασμα της γνώσης μας, λ.χ. όταν φοβόμαστε οτι ο άλλος θα μας κλέψει την ιδέα και θα πλουτίσει από αυτήν; 

Η το πλεόνασμα των σταφυλιών μας όταν φοβόμαστε οτι δεν θα έχουμε αρκετά; 

Πώς θα μοιραστούμε τη γη με τα αγριογούρουνα και τους λύκους όταν φοβόμαστε οτι δεν θα έχουμε άλλα καύσιμα για τη σόμπα μας, ή χώρο για το τρίτο ή τέταρτο σπίτι μας; 

Πώς θα μοιραστούμε τα  κέρδη μας όταν η έλλειψη νοήματος στη ζωή που ζούμε μας σπρώχνει να θέλουμε να αποκτήσουμε κι άλλο υπολογιστή/αυτοκίνητο/σπίτι/ρούχα/εμπειρίες/επιχειρήσεις/ιστιοφόρο/κτλ; 

Κι άλλο, κι άλλο. Ολα για μας, τίποτα για όλους.

Λείπει η αντίληψη οτι η εργασία του ανθρώπου είναι ιερή, και θα έπρεπε να γίνεται σε συνθήκες ελευθερίας, ομορφιάς, υγείας, και γαλήνης. 

Λείπει η αντίληψη οτι η ζωή μας εξαρτάται από τις σχέσεις μας: με τη Γη, με το φυτικό και το ζωικό και το ορυκτό βασίλειο, με τους συνανθρώπους μας, με  τον εαυτό μας. 

Λείπει η αντίληψη οτι όλα μα ΟΛΑ είναι συνδεδεμένα, αλληλένδετα, ένα: οι επιστήμονες της οικολογίας εξηγούν το πώς η καταστροφή ενός δάσους μπορεί να προκαλέσει ξηρασίες ή καταρρακτώδεις βροχές σε περιοχές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. 

Δεν πρόκειται ούτε για ρομαντισμό, ούτε για μεταφυσική: είναι γεωλογία, μετεωρολογία, γεωφυσική - επιστήμες που διδάσκονται στα πανεπιστήμια, πλάι-πλάι με την οικονομία (η οποία όλα αυτά τα απαξιώνει!).

Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο: ένα μοντέλο που να ενσωματώνει τις λεγόμενες ηθικές αρχές της περμακουλτούρας (φροντίδα της γης - φροντίδα του ανθρώπου - δίκαιη κατανομή). 

Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα για τον κόσμο μας, γιατί το τρέχον μοντέλο, το τρέχον σύστημα δεν μας εξυπηρετεί πια καλά. 

Χρειάζεται να απομακρυνθούμε πέρα από το δίπολο Δεξιά-Αριστερά, γιατί έχει έρθει πλέον η ώρα να συνειδητοποιήσουμε αυτό το "ένα", τη σύνδεση και την αλληλοεξάρτησή μας ο ένας από τον άλλον - και από τον ίδιο τον πλανήτη που τόσο υπομονετικά (ακόμα) μας τρέφει και μας διδάσκει. 

Καιρός να πάρουμε το νέο μάθημα.

https://www.facebook.com/groups/105869916180148/

http://purplepassionflower.blogspot.de/2016/07/blog-post.html?spref=fb

ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ ΜΕΛΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΜΕΛΙ ΜΑΝΟΥΚΑ

Το μέλι Manuka συλλέγεται από τα λουλούδια του θάμνου Manuka , ενός άγριου τσαγιού , οι φαρμακευτικές ιδιότητες του οποίου ήταν γνωστές από την αρχαιότητα ακόμη από τις φυλές Μαορί . Στη γλώσσα των Μαορί η λέξη Manuka σημαίνει καλή διάθεση , ενεργητικότητα , ενθουσιασμός .

Παρά το γεγονός ότι ακόμη και οι πρώτοι άποικοι της Νέας Ζηλανδίας παρατήρησαν ότι οι ντόπιοι χρησιμοποιούν με επιτυχία το manuka σε διάφορα εγκαύματα , τραύματα και δερματίτιδες , η έρευνα σχετικά με τις αντιβακτηριδιακές ιδιότητες του μελιού Manuka ξεκίνησε μόλις πριν από 30 χρόνια και έδειξε ως αποτέλεσμα την απίστευτη ικανότητα του μελιού να καταστρέφει επιτυχώς διάφορα βακτήρια όπως ο Staphylococcus aureus, τα οποία είναι πολύ επικίνδυνα λόγω της υψηλής αντοχής τους σε ποικίλα είδη αντιβιοτικών . Επιπροσθέτως, εξακριβώθηκαν και οι αντιφλεγμονώδεις , αντιμικροβιακές , αντιιικές , αντιοξειδωτικές , αντισηπτικές και αντιμυκητιακές ιδιότητες του Manuka μελιού .  

Αυτή η μοναδική ικανότητα του Manuka μελιού οφείλεται στην παρουσία σε αυτό ειδικής ουσίας φυσικής προέλευσης , που ονομάζεται - μεθυλογλυοξάλη ή MgO, η οποία κυμαίνεται σε αυτό από 100 έως 1000 mg / kg, και το καθιστά ένα εξαιρετικά ισχυρό φάρμακο. Για παράδειγμα, σε άλλους τύπους μελιού η MGO κυμαίνεται από 0 έως 10 mg / kg . Όσο υψηλότερη είναι η συγκέντρωση της μεθυλογλυοξάλης , τόσο ισχυρότερες είναι και οι αντιβακτηριακές ιδιότητες του μελιού , πόσο μάλλον στην περίπτωση του Manuka μελιού . 

Ο μηχανισμός της επίδρασης της MGO πάνω στο βακτήριο « Staphylococcus aureus » μπορεί να διαπιστωθεί με το παράδειγμα ενός ανθρώπινου κυττάρου. Όταν το εν λόγω βακτήριο εισέρχεται στο κύτταρο , αυτομάτως αρχίζει να τρέφεται με τα θρεπτικά συστατικά του κυττάρου , πολλαπλασιάζεται και αρχίζει να αφαιρεί τα θρεπτικά συστατικά των γειτονικών κυττάρων .Το Methylglyoxal ή MGO μελιού διεισδύει μέσα στο προσβεβλημένο κύτταρο και βοηθάει το κύτταρο να αποβάλει την υγρασία του , αποτρέποντας έτσι τη δυνατότητα του επιβλαβούς σταφυλόκοκκου να συνεχίζει να τρέφεται , πράγμα που οδηγεί στην εξόντωσή του , και το κύτταρο αποκαθιστά τα επίπεδα της υγρασίας κι ανανεώνεται . Έτσι , η θεραπευτική δύναμη του μελιού Manuka μετριέται σε MgO, αλλά δεν περιέχουν όλα τα είδη μελιού Manuka την ίδια ποσότητα μεθυλογλυοξάλης .

Ανάλογα με την ποσότητα της ουσίας στο μέλι ,το κατηγοριοποιούν ως προς το βαθμό της δραστηριότητας ή ως προς το UMF (Unique Manuka Factor), που καθορίζει την ποσότητα της MGO σε χιλιοστόγραμμα ανά χιλιόγραμμο μελιού . Έτσι οι θεραπευτικές ιδιότητες του μελιού χαρακτηρίζονται μέτριες (MGO 100+, 10+) , υψηλές (MGO 250+, UMF 15+), ύψιστες (MGO 400+, UMF 20+) και υπερ-ενεργές (MGO 550+, UMF 25+) ως προς τους δείκτες δραστηριότητας . Το Manuka μέλι με δείκτες 30+ MGO ή 5+ UMF θεωρείται ένα κοινό μέλι με μηδενική ειδική βακτηριοκτόνο δράση .

Το Manuka μέλι με υψηλότερο δείκτη δραστηριότητας MGO 400+, UMF 20+ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του κρυολογήματος και του πονόλαιμου , για τα έλκη στομάχου , τη δερματίτιδα , τα εγκαύματα , τις πληγές , τα εξανθήματα , την ακμή , τις κατακλίσεις , τις εκδορές , τα φλεβικά έλκη . Το υπερδραστικό μέλι με δείκτες MG 550+, UMF25 + είναι κατάλληλο για τη θεραπεία μολυσμένων τραυμάτων. Η εσωτερική χρήση του Manuka μελιού είναι επίσης κατάλληλη , αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη η εξατομικευμένη αντίδραση. Σε κάθε περίπτωση , η διαβούλευση με ένα γιατρό θα πρέπει να γίνει εκ των προτέρων.

Der Manuka Honig enthält Wasserstoffperoxid, das dadurch entsteht, dass Bienen bei der Honig-Produktion das Enzym Glucose-Oxidase hinzufügen. Dieses bewirkt, dass aus dem Zucker im Honig geringe Mengen von Wasserstoffperoxid entstehen und der Honig somit leicht antiseptischwirkt.

ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΚΟΜΗ

Υπάρχει ένα ανεξάρτητο ενεργειακά «οικοχωριό» 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη!

Ένα εναλλακτικό οικοχωριό έχει στηθεί 50 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, στις παρυφές ενός δάσους από βελανιδιές  κοντά στο Ζαγκλιβέρι. 

«Φαντάσου, δεν μπαίνεις στην καθημερινότητα αλλά στη δημιουργία» είναι η επιγραφή που καλωσορίζει τους επισκέπτες στο «γαλατικό» αυτό χωριό της Βορείου Ελλάδος.

Πρόκειται για το οικοχωριό «Σκάλα», έναν χώρο στον οποίο ζουν μόνιμα 7 ενήλικες και 4 παιδιά, σε δύο σπιτάκια και δύο τροχόσπιτα. 

Το χωριό συμπληρώνει κι ένα τρίτο σπίτι, το οποίο οι κάτοικοι αυτού του ιδιότυπου «οικοχωριού» χρησιμοποιούν για τις συναντήσεις τους αλλά και να να μαγειρέψουν και να φάνε συνήθως όλοι μαζί.
  Για τους κατοίκους του «οικοχωριό» σημαίνει σύνδεση του πολιτικού και κοινωνικού οράματος με την ιδέα μιας ζωής χωρίς φόβο. «Το οικο-χωριό = ένα σχολείο της ζωής, όπου η εκπαίδευση της προσωπικότητας εμπλουτίζεται από τη συμμετοχή στα κοινά», λένε.   
Το οικοχωριό, συνολικής έκτασης 60 στρεμμάτων, είναι ανεξάρτητο ενεργειακά καθώς ηλεκτροδοτείται από φωτοβολταϊκά πάνελς, χρησιμοποιεί πόσιμο νερό από πηγές και βρόχινο για τις αρδεύσεις, διαθέτει αγωγούς νερού και φυτά έχουν αναλάβει τον ρόλο του… βιολογικού καθαρισμού. 

Οι κατασκευές είναι όλες με υλικά φιλικά στο περιβάλλον και με ελάχιστες ενεργειακές ανάγκες.

    

Όσον αφορά την προμήθεια των τροφίμων, αυτή γίνεται μόνο από τοπικούς παραγωγούς, εκτός από τα προϊόντα που παράγονται στο οικοχωριό, όπως μήλα, φράουλες, κυδώνια, βερίκοκα, ροδάκινα και λαχανικά.

    

Οι λιγοστοί, μέχρι στιγμής, κάτοικοι του οικοχωριού, οραματίζονται τον τόπο τους ως «μια ζωντανή και ανοιχτή κοινωνική πρόταση, όπου μπορούν να αντικατασταθούν οι συμβατικές δομές του ανταγωνισμού και του φόβου από τις σταθερές της εμπιστοσύνης, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της υπευθυνότητας απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στην ίδια τη ζωή».

    

Όπως εξηγεί, μιλώντας στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, μία εκ των δημιουργών του οικοχωριού, η Άννα Φιλίππου, ομοιοπαθητικός – ψυχολόγος, βρισκόταν με τον σύζυγό της για  χρόνια σε αναζήτηση ενός άλλου κοινωνικού μοντέλου, μέχρι να καταλήξουν στη δημιουργία του οικοχωριού, το οποίο λειτουργεί μέσα από δεσμούς αλληλεγγύης, συντροφικότητας και διαφάνειας. 

Όσο για τα παιδιά που πηγαίνουν στο γειτονικό δημοτικό σχολείο, ζουν, όπως τονίζει, «με το βλέμμα στη φύση και όχι σε μια οθόνη».
  Προσθέτει δε, ότι το κεντρικό, διώροφο σπίτι είναι χτισμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να συγκεντρώνει τις ακτίνες του ηλίου, με αποτέλεσμα μία μικρή σόμπα να είναι αρκετή για να το ζεστάνει τον χειμώνα. Μάλιστα, αποκαλύπτει ότι τον περσινό χειμώνα για όλο το οικοχωριό, απαιτήθηκαν μόνο 4 τόνοι ξύλα.   
«Θέλουμε να μειώσουμε όσο γίνεται περισσότερο το οικολογικό μας αποτύπωμα και προς την κατεύθυνση αυτή, έχουμε φτιάξει και μία εγκατάσταση για την παραγωγή βιοαερίου για την κουζίνα μας, που θα προέρχεται από τα οργανικά υπολείμματα. 

Έχουμε δε και ένα αποξηραντήριο που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια όπου αποξηραίνουμε ντομάτες και φρούτα» αναφέρει η κ. Φιλίππου.

    

Στο οικοχωριό «Σκάλα», μέλος του Global Eco Village Network, έχουν φιλοξενηθεί δεκάδες εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο που θέλησαν να μάθουν από κοντά τον τρόπο λειτουργίας του και να βοηθήσουν στη δημιουργία διαφόρων υποδομών.

dinfo.gr