Τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής στον πολιτικό βίο της χώρας δεν έχουν τελειωμό. Οφείλονται αφενός στο ότι από την συγκρότηση του Ελληνικού κράτους ο λαός έμμεσα διαπαιδαγωγείται στην ιδιοτέλεια και την ιδιώτευση και αφετέρου στην ύπαρξη θεσμών που αναπαράγουν την ιδιοτέλεια και την διαπλοκή. Ένας βασικός, τέτοιου χαρακτήρα θεσμός, είναι και ο εκλογικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής.
Το εκλογικό σύστημα της «ενισχυμένης» αναλογικής εκτός από πολιτικά άδικο, αφού αντιμετωπίζει άνισα την ψήφο των Ελλήνων στην μετατροπή της σε βουλευτικές έδρες και άρα και σε πολιτικές διακυβέρνησης της χώρας, είναι και μια από τις αφανείς αλλά κύριες αιτίες πολλών δεινών της Ελλάδας όπως της διαπλοκής, του ρουσφετιού, της θεοκρατίας, αθέμιτων πολιτικών μεθόδων συμπεριφοράς κλπ, προκαλώντας την οπισθοδρόμηση της Ελλάδας.
Η ενισχυμένη αναλογική προβάλλεται σαν τον εκλογικό σύστημα που εξασφαλίζει σταθερές κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα όμως παράγει ασθενείς κυβερνήσεις παρόλο που μπορεί να στηρίζονται στην ψήφο εμπιστοσύνης 175 ή και ακόμη περισσότερων βουλευτών, γιατί ο φόβος από την μετακίνηση των λίγων σχετικά ψήφων, λόγω εφαρμογής μιας αναγκαίας πολιτικής αλλά μη αρεστής σε κάποια συμπαγή ομάδα ψηφοφόρων, αποτρέπει την κυβέρνηση να νομοθετήσει σχετικά.
Το ίδιο και με το ρουσφέτι που όλοι το καταγγέλλουν αλλά διαιωνίζεται. Οι λίγες σχετικά ρουσφετολογικές ψήφοι, που διεκδικούν τα κόμματα εξουσίας υποσχόμενα ρουσφέτια, μετατρέπονται σε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό βουλευτικών εδρών, κάνοντας έτσι τα κόμματα εξουσίας να ενδιαφέρονται πολύ για το ρουσφέτι όπως φαίνεται στο παρακάτω αριθμητικό παράδειγμα που αφορά τον εκλογικό νόμο Σκανδαλίδη (αναλογική κατανομή του 80% των εδρών και διανομή του 20% των εδρών κατά 3/4 και 1/4 των υπολοίπων σε α΄ και β΄ κόμμα). Με οποιοδήποτε σύστημα ενισχυμένης αναλογικής παραμένουν οι αρνητικές συνέπειες. Το σύστημα όμως αυτό επιτρέπει την εύκολη μαθηματική ανάλυση για την κατάδειξη των συνεπειών.
1ο ενδεχόμενο: Χωρίς ρουσφέτι, διαπλοκή και με έντιμη εκλογική αναμέτρηση: Α κόμμα(κυβερνητικό.) 44,3% Βουλευτές 151 Β κόμμα(αξιωμ.αντιπολ) 44,0% Βουλευτές 121 Υπόλοιπα κόμματα 11,7% Βουλευτές 28
2ο ενδεχόμενο: Το Β κόμμα με υπόσχεση ρουσφετιών διαπλοκή και ανέντιμα μέσα κερδίζει επιπλέον 0,8%, πράγμα εύκολο σχετικά. Α κόμμα(αξιωμ.αντιπολ.) 44,2% Βουλευτές 121 Β κόμμα(κυβερνητικό) 44,8% Βουλευτές 153 Υπόλοιπα κόμματα 11,0% Βουλευτές 26
Δηλαδή μια μετακίνηση ψήφων κατά 0,8% ή 48.000 ψήφων προς το Β κόμμα λόγω ρουσφετιού και διαπλοκής προκαλεί μετακίνηση 32 βουλευτικών εδρών προς αυτό, αντί μετακίνησης 2-3 βουλευτικών εδρών που θα προκαλούσε η απλή αναλογική και έτσι ανατράπηκε η κυβερνητική αυτοδύναμη πλειοψηφία του «έντιμου» κόμματος Α.
Με ανόθευτη απλή αναλογική το Β΄ κόμμα με την μετακίνηση του 0.8% ή 48.000 λόγω ρουσφετιού, οι βουλευτές του από 121 θα γινόταν 124, δηλ. πολύ μικρό όφελος. Αλλά και το Α κόμμα χάνοντας 0,1% έχασε 30 βουλευτικές έδρες αντί 1 έδρα με απλή αναλογική. Το 0,8% στις 6,000,000 ψήφους είναι 48.000 ψήφοι, έτσι κάθε 1.500(=4800/32) ψήφοι ρουσφεταποδόχων (όσο ένα μεγάλο χωριό) δίνουν από μία βουλευτική έδρα στο κόμμα που θα πλειοψηφίσει, ενώ το 0,1% είναι 6.000 ψήφοι, δηλαδή το δεύτερο σε ψήφους έχασε 30 βουλευτικές έδρες με 200(=6.000/200) ψήφους ανά έδρα.
Με απλή αναλογική μετακίνηση 20.000 ψήφων μετακινεί μία βουλευτική έδρα! δηλαδή 13 φορές δυσκολότερα μετακινούν οι έντιμοι πολίτες της απλής αναλογικής αποφασιστική βουλευτική έδρα από τους ρουσφεταποδόχους/ρουσφετοεπαίτες του πρώτου κόμματος της ενισχυμένης αναλογικής και 100 φορές δυσκολότερα από τις μετακινημένες βουλευτικές έδρες του δεύτερου του παραπάνω αριθμητικού παραδείγματος. Για το γ΄,δ΄ και μετά κόμμα η αντίστοιχη δυσκολία είναι: 17(=25.000/1500) φορές δυσκολότερη η κατάκτηση μιας επιπλέον έδρας από ότι για το πρώτο κόμμα αφού αντιστοιχούν 25.000 ψήφοι ανά βουλευτική έδρα και 125(=25.000/200) φορές δυσκολότερη η απώλεια έδρας από ότι η απώλεια έδρας για το δεύτερο κόμμα.
1. Αυτός είναι λοιπόν ένας από τους σοβαρούς λόγους που διαιωνίζεται το ρουσφέτι αλλά και οι προεκλογικές παροχές, προς μεγάλη βέβαια ζημιά της χώρας και του λαού γιατί για τα δυο μεγαλύτερα κόμματα φαίνεται ρεαλιστική η πραγματοποίηση του στόχου της αυτοδυναμίας με λίγα σχετικά ρουσφέτια.
2. Αποτελεί επίσης ουσιώδη παράγοντα στην διαπλοκή, αφού κάθε οικονομικός μεγαλοπαράγοντας διαθέτοντας μεγάλα χρηματικά ποσά θεωρεί πολύ πιθανό να ανατρέψει ριζικά το εκλογικό αποτέλεσμα σε βουλευτικές έδρες υπέρ του κόμματος που χρηματοδοτεί με δισεκατομμύρια, ακόμη και εξαγοράζοντας ψήφους, και στην συνέχεια το κυβερνών κόμμα υποχρεωμένο να ανταποδίδει κάτω από το τραπέζι. Με απλή αναλογική τα όποια δισεκατομμύρια ελάχιστο όφελος σε βουλευτές θα έφερναν και έτσι δεν θα τα έδινε κάποιος που συσχετίζει το οικονομικό ρίσκο από το πιθανό αποτέλεσμα.
3. Αποτρέπεται ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός με τονδιαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, από τον φόβο και της ελάχιστης ακόμη κομματικής μετακίνησης μερικών χιλιάδων φανατικών των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων που μπορεί να εναλλάξει την αυτοδυναμία μεταξύ α΄ και β΄ κόμματος. Αντίθετα φέρνει ικανοποίηση παράλογων ή και αντισυνταγματικών αιτημάτων, όπως ανωτατοποίηση παρά την απαγόρευση του άρθρου 16 των μη κρατικών ιερατικών σχολών, απαλλαγή φορολόγησης εκκλησίας κλπ.
4. Κάνει ευάλωτα τα δυο μεγαλύτερα κόμματα σε πιέσεις συμπαγών ομάδων ψηφοφόρων για ικανοποίηση παράλογων αιτημάτων. Ακόμη και ποδοσφαιρικών ομάδων παράλογα αιτήματα ικανοποιούνται χάριν λίγων ψήφων από τους οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων.
5. Προκαλεί και διαπλοκή με δημοσιογράφους και ΜΜΕ ώστε να παρουσιάζουν εικόνα καλύτερη για το ένα και χειρότερη για τα άλλα και ιδίως το β από τα δυο μεγαλύτερα, γιατί πάλι και μια μικρή επίδραση να έχουν σε ψηφοφόρους το αποτέλεσμα θα είναι η αυτοδυναμία.
6. Και στην επιλογή των υποψήφιων των κομμάτων προκαλεί επικράτηση κυρίως ψηφοθηρικών και όχι αξιοκρατικών κριτήριων, αφού γεμάτες είναι οι λίστες των δυο πρώτων κομμάτων με μανεκέν, ηθοποιούς, αθλητές προπονητές κλπ. Με τέτοια κριτήρια των ψηφοφόρων πατώνουν ικανοί πχ. πανεπιστημιακοί γνώστες ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής και αντί τέτοιων προσώπων εκλέγονται αδαείς ηθοποιοί, προπονητές ή μανεκέν. Με απλή αναλογική δεν θα υπήρχε «πολιτική ανάγκη» για τέτοιες υποψηφιότητες και οι ικανότεροι θα προωθούνταν ευκολότερα. Για τον ίδιο λόγο μπορεί να συμβάλει και στην εξάλειψη της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα, φαινόμενο μοναδικό σε Ευρωπαϊκή χώρα.
Όσος μάλιστα μικρότερος είναι ο αριθμός των ψήφων που προκαλούν την μετάπτωση του ενός από τα δυο κόμματα από την πρώτη θέση αυτοδυναμίας στην δεύτερη, τόσο περισσότερο τα παραπάνω φαινόμενα διαπλοκής καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Απόδειξη των παραπάνω αποτελούν και τα παρασκηνιακά φαινόμενα στις μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες όταν είναι περίπου ίδια τα δυο μεγαλύτερα ποσοστά, όπως για την εκλογή βουλευτού σε μονοεδρική περιφέρεια σε προηγούμενες εκλογές, αν είναι αληθή όσα καταγγέλθηκαν πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή.
Όλα τα παραπάνω αρνητικά φαινόμενα αντιμετωπίζονται πολύ καλύτερα με την απλή αναλογική. Πχ. και μικρότερη θα είναι με απλή αναλογική η κομματική ανάγκη για ρουσφέτια, και χρηματοδότηση από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και μηδενική η ανοχή των κυβερνητικών εταίρων για την προώθηση ρουσφετιών από τους άλλους κυβερνητικούς εταίρους σε κυβέρνηση συνεργασίας που θα έφερνε η απλή αναλογική.
Αλλά η απλή αναλογική θα περιορίσει και ακυρώσει και την συνέχιση του τεχνικού και όχι πραγματικού διαχωρισμού των Ελλήνων σε «δημοκρατικούς ή προοδευτικούς και συντηρητικούς ή δεξιούς». Η απλή αναλογική θα επέβαλλε την κυβερνητική συνεργασία πολιτικών δυνάμεων που συμφωνούν στις βασικές πολιτικές. Τέτοια είναι τα δυο μεγαλύτερα κόμματα που ενώ συμφωνούν στις βασικές πολιτικές διεκδικούν ψήφους από την Αριστερά με την οποία πολύ μεγαλύτερες διαφορές έχουν στην κυβερνητική πολιτική. Η απλή αναλογική θα επέβαλλε την συνεργασία όσων κομμάτων έχουν παρεμφερείς πολιτικές και προγράμματα, τερματίζονται κάθε τεχνητό διαχωρισμό των Ελλήνων.
Τα όποια αρνητικά ενδεχόμενα λόγω αστάθειας για κυβερνήσεις συνεργασίας που θα φέρει η απλή αναλογική, αφορούν μόνο μια ή δυο το πολύ καταρρεύσεις κυβέρνησης στην αρχική εφαρμογή, γιατί η «τιμωρία» της ψήφου του λαού που θα ακολουθήσει χρεώνοντας τις άσκοπες εκλογές σε κάποιον από του κυβερνητικούς εταίρους, θα κάνει τα δυο μεγάλα κόμματα αλλά και τα μικρότερα πιο συμβιβαστικά στις μικροδιαφορές τους.
Ανάλογες είναι και οι συνέπειες του εκλογικού νόμου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτός είναι ο στόχος των δημοτικών αρχών της, και η στρατηγική τους σαφής και πλήρως σχεδιασμένη. Μετά τη δεκαετία του ’80, όταν η επιβάρυνση από την εντατική γεωργία, τη βιομηχανία και το καταναλωτικό πρότυπο ζωής έφτασε σε κρίσιμο, για τα δανικά δεδομένα, σημείο, η Δανία και ειδικά η πόλη της Κοπεγχάγης στράφηκε σε μακροπρόθεσμη και σε βάθος φιλοπεριβαλλοντική στρατηγική. Οι πιο κερδισμένοι βέβαια είναι οι δημότες της Κοπεγχάγης, με πρώτα τα παιδιά, που απολαμβάνουν ένα υγιεινό και ευχάριστο αστικό χώρο. Και οι επιχειρήσεις όμως, εκμεταλλευόμενες το θεσμικό πλαίσιο για τη μέριμνα για το περιβάλλον και όχι σε βάρος του, επωφελούνται από δυναμικότερη ανάπτυξη! Οικολογικά τρόφιμα • Οι κάτοικοι της Κοπεγχάγης καταναλώνουν ιδιωτικά (στις προσωπικές τους αγορές) 10-12% βιολογικά προϊόντα, ποσοστό που είναι ήδη το υψηλότερο στον κόσμο. Μέχρι το 2015, το ποσοστό αυτό θα είναι 20% της συνολικής κατανάλωσης τροφίμων (μαζί δηλαδή και με τη μαζική εστίαση).80.000 επισκέπτες, κυρίως οικογένειες, περνούν τη μέρα τους κάθε Σεπτέμβρη, στη Γιορτή της Συγκομιδής, σε οικολογικές φάρμες της Δανίας, ενώ συχνά οι κάτοικοι της πόλης επισκέπτονται βιολογικά αγροκτήματαόπου μπορούν οι ίδιοι να συλλέξουν τους καρπούς ή τα λαχανικά τους. Ηδη από την προσχολική ηλικία, η πόλη ενθαρρύνει την επαφή των παιδιών με τη φύσηκαι την υγιεινή διατροφή, με επισκέψεις σε αγροκτήματα, αγροτικά μουσεία και αναβιώσεις χωριών. Ακόμη λειτουργούν κέντρα φύσηςμε χώρους παρατήρησης και μελέτης του περιβάλλοντος, αναψυχής, πειραμάτων κ.ο.κ.. Στο σιτηρέσιο των παιδικών σταθμών, σχολείων (αλλά και των κέντρων φροντίδας ηλικιωμένων) σήμερα η κατανάλωση βιολογικών προϊόντων φθάνει το 45%, ενώ ο στόχος είναι το 2015 να φθάσει το 90%. Αστικό περιβάλλον, πράσινο και γαλάζιο Στόχος του προγράμματος της Οικο-μητρόπολης είναι ότι κάθε κάτοικος της πόλης πρέπει να μπορεί με λιγότερο από 15 λεπτά περπάτημα (1 χιλιόμετρο), να φθάσει σε πάρκο, παραλία ή θαλάσσια πισίνα. • Το αστικό περιβάλλον και το πράσινο. Φυσικές παιδικές χαρές (βλ. φωτ.), ατελείωτα πάρκα, δάση και ρεματιές, προσεγμένα και πεντακάθαρα παρά το υψηλό κόστος και την εντατική τους χρήση, δόμηση ελεγχόμενη, αστικοί κήποι σε αποικίες καλλιεργητών, ειδικοί ασφαλτοτάπητες, μονώσεις και χαμηλότερα όρια ταχύτητας των αυτοκινήτων ώστε να μειωθεί η ένταση του θορύβου, οικολογικές αγορές … ο κατάλογος των δράσεων που φέρνουν τους κατοίκους της πόλης πιο κοντά στη φύση, στην άσκηση και την υγεία δεν έχει τέλος.
Ακόμη και στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της πόλης, δε λείπει το πράσινο. Ο θεσμός του «ενεργού οικοδομικού τετραγώνου» επιτρέπει στους ενεργούς πολίτες να μεταμορφώσουν κυριολεκτικά τη ζωή τους, δημιουργώντας στους κενούς ακάλυπτους χώρους ανάμεσα στις παλιές πολυκατοικίες, μικρά πάρκα με δέντρα, χλοοτάπητες, παιδικές χαρές, χώρους ανάπαυσης, αναψυχής και συγκεντρώσεων. Εκεί οι ένοικοι συνευρίσκονται και λειτουργούν ως γειτονιά (προσοχή, όχι πάρκινγκ...)
• Καθαρό νερό … και δεν μιλάμε βέβαια για το πόσιμο, αλλά για το νερό στα λιμάνια και τα κανάλια της πόλης, που μετά από πολυετείς καθαρισμούς είναι απόλυτα ασφαλές για κολύμβηση(αν και βέβαια κρύο για τα ελληνικά δεδομένα). Με πρωτοποριακό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, πολλές δημόσιες (ελεύθερες, φυσικά) πισίνες στα λιμάνια και τα κανάλια της πόλης προσφέρουν όχι μόνο χώρο άθλησης για το καλοκαίρι σε χιλιάδες πολίτες, ακριβώς μπροστά στα σπίτια τους, , αλλά και κοινωνικής επαφής, happenings, περιπάτου, χαλάρωσης …
Φωτ. Η πισίνα Copencabana στο λιμάνι της Κοπεγχάγης προσφέρει διαφορετικούς χώρους για ενήλικες, παιδιά και βρέφη ενώ ο σχεδιασμός της θυμίζει προσδεδεμένο πλοίο.
(φωτ. Kontraframe)
Κανένα σημείο της πόλης δεν απέχει περισσότερο από 9 χιλιόμετρα από τη θάλασσα, που οι κάτοικοι αγαπούν και απολαμβάνουν. Οι πολυάριθμες παραλίες και τα πάρκα τους είναι φυσικά ανοικτές και ελεύθερες για όλους. Πριν μάλιστα από 2 χρόνια ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός τεχνητού νησιού – παραλίας σε απόσταση μόλις 5 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης, (φωτ.), που προσφέρει ελεύθερα 4,6 χιλιόμετρα αμμώδους παραλίας και φυσικό θαμνότοπο, πάρκα, χώρους άθλησης, συναυλιών, εστίασης, μια μικρή μαρίνα κτλ., έργο που ήδη αποδίδει και ως προς τον τουρισμό της πόλης.
Διοξείδιο του άνθρακα
• Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μειώθηκαν κατά 25%σε σχέση με το 1990, παρά τη μεγάλη ανάπτυξη της πόλης. Η μείωση αυτή οφείλεται κυρίως στην τηλεθέρμανση και στην αντικατάσταση «βρώμικων» καυσίμων στους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (του πετρελαίου και γαιάνθρακα) με φυσικό αέριο.
Παρά το μικρό γεωγραφικό πλάτος της η Δανία βρίσκεται 5η στην ΕΕ στην κατ’ άτομο αναλογούσα χρήση ηλιακών θερμοσιφώνων (2006).
Το πρώτο θαλάσσιο αιολικό πάρκο της Κοπεγχάγης ήταν συνεταιριστικό. Οι κάτοικοι της πόλης είναι τόσο περήφανοι γι΄ αυτό (όπως και γενικά για τα επιτεύγματα της χώρας τους στον τομέα της αιολικής ενέργειας), ώστε όχι μόνο δεν το θεωρούν όχληση, αλλά και το έχουν εντάξει στα αξιοθέατα της πόλης που μπορεί να επισκεφθεί κανείς με καραβάκι.
Ποδήλατο
• Ένας στους τρεις κατοίκους πηγαίνει στη δουλειά, τα ψώνια ή τη διασκέδασή του με το ποδήλατο, χρησιμοποιώντας τα πάνω από 300 χιλιόμετρα ποδηλατόδρομων της πόλης. Μια γεύση παίρνουν και οι επισκέπτες, που μπορούν (όπως βέβαια και κάθε άλλος) να χρησιμοποιούν τα δωρεάν ποδήλατα του δήμου. Το άλλο 1/3 των κατοίκων χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ο στόχος είναι ως το 2015 1 στους 2 κατοίκους να μετακινείται με το ποδήλατο !
Η μετακίνηση με ποδήλατο σε ασφαλείς και άνετους ποδηλατόδρομους προσφέρει ταχύτητα, οικονομία και την ανεκτίμηση καθημερινή άσκηση και χαλάρωση στους κατοίκους της πόλης.
Φωτ. (Christianiabikes.dk) Τα χαρακτηριστικά ποδήλατα Κριστιάνια, σήμα κατατεθέν της ομώνυμης αυτόνομης κοινότητας αλλά και ολόκληρης της πόλης.
Απορρίμματα
• Σήμερα το σύστημα διαχωρισμού, συλλογής και ανακύκλωσης των απορριμμάτων στην Κοπεγχάγη είναι από τα καλύτερα στιον κόσμο. Επισημαίνουμε ότι οι πολίτες πρέπει μεν να διαχωρίζουν οι ίδιοι τα απορρίμματά τους (σε οικιακά, χαρτί και κήπου) αλλά δεν υποχρεώνονται να μεταφέρουν τα απορρίμματά τους σε σταθμούς ή κοντέινερ (με την εξαίρεση των γυάλινων φιαλών). Η συλλογή γίνεται από διαφορετικά απορριμματοφόρα, σε διαφορετικές ημέρες. Η μέθοδος που έχει επιλεγεί για τη διάθεση των οικιακών απορριμμάτων είναι η αποτέφρωση. Η θερμότητα που παράγεται από την καύση χρησιμοποιείται για τηλεθέρμανση και παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος.
Για όσους όμως το επιθυμούν (αν δεν θέλουν να περιμένουν την ορισμένη ημέρα αποκομιδής), λειτουργούν μέσα στην πόλη χώροι διάθεσης απορριμμάτων: οι ίδιοι οι δημότες μπορούν να μεταφέρουν και να τοποθετήσουν κάθε είδους απορρίμματα σε ειδικούς χώρους διάθεσης, ανάλογα με το είδος (διαχωρισμός σε έως και 20 είδη απορριμμάτων).
Φωτ. Περίπτερο δωρεάν ανταλλαγής ρούχων στην Κριστιάνια, τη θρυλική αυτόνομη κοινότητα της Κοπεγχάγης.
«Μεταχειρισμένο χρυσάφι» … «προσοχή, μεταφορά πολύτιμων αντικειμένων» … «ένα χρυσωρυχείο στην αποθήκη σας» Με χιουμοριστικές επιγραφές στα απορριμματοφόρα του δήμου, τηλεοπτικές σειρές με κατασκευές από απορρίμματα, αλλά και δωρεάν μπλουζάκια «αγαπώ τα σκουπίδια» οι αρχές επιδιώκουν ώστε να συνειδητοποιήσουν οι δημότες την αξία των απορριμμάτων τους !
Εκτός από τα αμέτρητα καταστήματα πώλησης μεταχειρισμένων ειδών, που λειτουργούν από ΜΚΟ αλλά και από ιδιώτες, πολλοί δήμοι διαθέτουν καταστήματα πώλησης μεταχειρισμένων ειδών. Στους δημοτικούς χώρους διάθεσης απορριμμάτων οι δημότες που επιθυμούν μπορούν να αποθέτουν σε ειδική αίθουσα τα αντικείμενα εκείνα που βρίσκονται σε καλή κατάσταση (ρούχα, έπιπλα, βιβλία, οικιακά, παιχνίδια, γυαλικά κοκ). Αυτά στη συνέχεια μεταφέρονται στο κατάστημα του δήμου (βλ. φωτ.) από όπου οι πολίτες μπορούν να τα αγοράσουν σε χαμηλές τιμές, ενώ τα έσοδα χρησιμοποιούνται για ανθρωπιστικούς σκοπούς.
Η προστασία του περιβάλλοντος έχει γίνει συνείδηση στην πλειοψηφία των δημοτών της πόλης, που στην καθημερινή τους ζωή επιλέγουν και ενεργούν με οικολογικό τρόπο.
Αλλά και από την κυβέρνηση της Δανίας και την πόλη της Κοπεγχάγης η οικολογική σχεδίαση της πόλης θεωρείται ως παράγοντας που δίνει δυναμικότατη ώθηση στην οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας, και όχι ως περιορισμός ή αναγκαίο κακό, όπως στα καθ’ ημάς.
Έτσι και πολλές ξένες επιχειρήσεις τεχνολογιών αιχμής επιλέγουν την Κοπεγχάγη ως τόπο εγκατάστασης, διότι, παρά το αυξημένο κόστος ζώής , την υψηλή φορολογία και την απουσία κινήτρων επιδοτήσεων κ.ο.κ., διότι πρόσφέρει ελκυστικό περιβάλλον διαβίωσης στα στελέχη τους, γειτνίαση με άλλες δυναμικές επιστημονικές και ερευνητικές επιχειρήσεις, και ελάχιστη γραφειοκρατική επιβάρυνση.
Το κείμενο Κοπεγχάγη Οικο-Μητρόπολη του κόσμου (2007) βρίσκεται στη θέση:
Κείμενο και φωτογραφίες, της αναγνώστριάς μας Πέλης Σουσιοπούλου
Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες μέχρι τη συνειδητοποίηση ότι η συνύπαρξη με το αυτοκίνητο μάλλον δεν έχει και πολύ νόημα, όταν ζεις δύο ώρες την ημέρα μποτιλιαρισμένος και άλλες δύο ψάχνεις θέση για παρκάρισμα. Σιγά-σιγά, ο αριθμός των πόλεων που είναι διατεθειμένες να απαλλαγούν από τα αυτοκίνητα μεγαλώνει. Με καλύτερο σχεδιασμό πολεοδομικά αλλά και στις γραμμές των ΜΜΜ, νέες τεχνολογίες και διαρκώς επεκτεινόμενους ποδηλατοδρόμους, αυτές οι 7 πόλεις προχωρούν ολοταχώς προς ένα μέλλον χωρίς αυτοκίνητο.
ΜΑΔΡΙΤΗ: Ήδη απαγορεύονται οι τροχοί σε πολλούς από τους δρόμους της, όμως σύντομα θα απαγορεύσει περαιτέρω τα αυτοκίνητα αφού η ζώνη χωρίς αμάξια επεκτείνεται ακόμα περισσότερο και σύμφωνα με τα σχέδια η Μαδρίτη θα πεζοδρομηθεί πλήρως μέσα στην επόμενη 5ετία.
ΠΑΡΙΣΙ: Ο αριθμός των οδηγών στην πόλη του Παρισιού είναι ήδη περιορισμένος και όλο και μειώνεται. Το 2001, το 40% των Παριζιάνων δεν είχε αυτοκίνητο. Σήμερα το ποσοστό έχει φτάσει το 60%. Μέχρι το 2020 ο δήμαρχος σκοπεύει να διπλασιάσει τον αριθμό των ποδηλατοδρόμων στην πόλη, να απαγορεύσει τα ντιζελοκίνητα αυτοκίνητα και να περιορίσει ορισμένους δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας, ώστε να κυκλοφορούν μόνο ηλεκτρικά και άλλα οικολογικά οχήματα.
ΤΣΕΝΓΚΤΟΥ: Σε αυτή τη βιώσιμη πόλη-πρότυπο, οι δρόμοι έχουν σχεδιαστεί ώστε ο καθένας να μπορεί να φτάσει σε οποιαδήποτε περιοχή με τα πόδια, μέσα σε 15 μόνο λεπτά. Τα αυτοκίνητα δεν απαγορεύονται εντελώς, όμως μόνο το μισό των δρόμων είναι διαθέσιμο για την κυκλοφορία τους.
ΑΜΒΟΥΡΓΟ: Αν και το Αμβούργο δεν έχει προγραμματίσει να απαγορεύσει τα αυτοκίνητα από το κέντρο της πόλης, εδώ είναι πιο εύκολη η ζωή αν δεν οδηγεί κανείς. Το νέο «πράσινο δίκτυο» που θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα 15 με 20 χρόνια, θα συνδέσει όλα τα πάρκα και θα καταστήσει εφικτό το να πηγαίνουν οι κάτοικοι οπουδήποτε είτε με ποδήλατο, είτε με τα πόδια.
ΕΛΣΙΝΚΙ: Η φινλανδική πόλη αναμένει μια πλημμύρα νέων κατοίκων κατά τις επόμενες δεκαετίες, κι έχει στόχο να μειώνει τα αυτοκίνητα όσο αυξάνονται οι άνθρωποι. Το σχέδιο θέλει τα προάστια να συνδέονται εύκολα με το κέντρο της πόλης μέσω γρήγορης δημόσιας μεταφοράς, ενώ για την κυκλοφορία στους δρόμους, μια νέα εφαρμογή που δοκιμάζεται τώρα επιτρέπει στους πολίτες να μοιράζονται αυτοκίνητο, ποδήλατο ή ταξί, ακόμα και να βρίσκουν τις πλησιέστερες στάσεις ΜΜΜ στην τοποθεσία τους. Σε μία δεκαετία, η πόλη ελπίζει ότι η χρήση του αυτοκινήτου σε αυτή θα καταστεί εντελώς ανώφελη.
ΜΙΛΑΝΟ: Η νεφώδης ιταλική πόλη βρήκε έναν νέο τρόπο να μειώσει τα αυτοκίνητα: δίνει σε όσους πολίτες αφήσουν το αμάξι τους στο σπίτι, μια δωρεάν κάρτα για τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Για να μη γίνονται ζαβολιές, ένα διαδικτυακό σύστημα παρακολουθεί την τοποθεσία του αυτοκινήτου.
ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ: Η πόλη της Ευρώπης που έχει τους λιγότερους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων. Η Κοπεγχάγη ξεκίνησε να πεζοδρομεί το κέντρο της στη δεκαετία του 1960 και οι ζώνες χωρίς αυτοκίνητο εξαπλώθηκαν κατά τις επόμενες δεκαετίες. Σήμερα η πόλη διαθέτει πάνω από 200 μίλια ποδηλατοδρόμων, ενώ νέοι ποδηλατόδρομοι που θα ενώσουν το κέντρο με τα προάστια βρίσκονται υπό κατασκευή.
Το ReGen Village, έξω από το Άμστερνταμ, θα γίνει η πρώτη γειτονιά που βασίζεται στις αρχές της αυτάρκειας και της αειφορίας.
Πρόκειται για μία κοινότητα που σχεδιάστηκε, ώστε να είναι αυτάρκης, παράγοντας τα δικά της τρόφιμα, τη δική της ενέργεια ενώ προβλέπεται και πλήρης διαχείριση των αποβλήτων.
Με τη χρήση των πιο προηγμένων μεθόδων για την καλλιέργεια τροφίμων - ένα συνδυασμό αεροπονίας, συλλογής βρόχινου νερού, περμακουλτούρας, και βιολογικής γεωργίας - η γειτονιά θα παράγει μεγάλο αριθμό τροφίμων για να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες όλων των κατοίκων.
"Αναμένουμε κυριολεκτικά τόνους βιολογικών τροφίμων κάθε χρόνο: λαχανικά, φρούτα, ξηρούς καρπούς, όσπρια, ψάρια, αυγά κ.ο.κ.", λέει ο James Ehrlich, Διευθύνων Σύμβουλος της ReGen Villages, εταιρείας που είναι υπεύθυνη για το έργο με έδρα την Καλιφόρνια. Η εταιρεία συνεργάζεται με το Effekt, αρχιτεκτονικό γραφείο της Δανίας, το οποίο έχει αναλάβει τον σχεδιασμό.
Η κοινότητα θα παράγει επίσης τη δική της ενέργεια, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό γεωθερμικής, ηλιακής, θερμικής, αιολικής ενέργειας και βιομάζας.
Μια μονάδα βιοαερίου θα μετατρέπει τα οικιακά απορρίμματα που δεν μπορούν να κομποστοποιηθούν σε ενέργεια, ενώ ένα σύστημα αποθήκευσης νερού θα συλλέγει το νερό της βροχής και θα το ανακατανέμει σε κήπους και υδροπονικά συστήματα.
Τα πρώτα 100 σπίτια της "πράσινης" γειτονιάς θα κατασκευαστούν στο Almere, μια γρήγορα αναπτυσσόμενη πόλη 20 λεπτά με το τρένο από το Άμστερνταμ.
Το φιλόδοξο σχέδιο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2017.
Εναλλακτικος
φωτογραφίες: Effekt
Η ΚΙΒΩΤΟΣ - ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΥΤΑ ΚΑΙ ΛΑΧΑΝΙΚΑ
Ένα πρωτότυπο και καινοτόμο συνεργατικό εγχείρημα, που στόχο έχει την επανασύνδεση των ανθρώπων της πόλης με το φυσικό περιβάλλον, βρίσκεται σε εξέλιξη στη Νέα Υόρκη.
Η ομάδα του διατροφικού πρότζεκτ με την ονομασία Swale, εξετάζει τι θα συμβεί αν υγιεινά και φρέσκα τρόφιμα μοιράζονταν ελεύθερα και δωρεάν χωρίς να αποτελούν μια ακριβή πολυτέλεια για τους πολλούς.
Η καλλιτέχνης Mary Mattingly, η οποία εμπνεύστηκε την ιδέα, σε συνεργασία με μία ομάδα ακτιβιστών και οργανώσεων, δημιούργησαν μια πλωτή πλατφόρμα, πάνω στη οποία καλλιεργήθηκε ένα εδώδιμο δάσος, με 80 διαφορετικά είδη δέντρων, λουλουδιών, αρωματικών φυτών και λαχανικών.
Με όχημα την τέχνη, το Swale θέλει να καταδείξει την διατροφική εξάρτηση των πόλεων από τις μεγάλες αλυσίδες τροφίμων, επανεξετάζοντας και αναδεικνύοντας την αξία της αειφορίας, της αστικής καλλιέργειας, του δημόσιου χώρου και των δημόσιων αγαθών.
Το ταξίδι της πρωτότυπης κιβωτού γύρω από τη Νέα Υόρκη θα ξεκινήσει τον Ιούνιο. Σε κάθε στάση, οι κάτοικοι της πόλης θα μπορούν να ανεβαίνουν και να κόβουν ελεύθερα φρούτα και λαχανικά.
H πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.
Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών.
Μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία.
Aυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν.
Eπί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους.
Συνεπώς, ούτε σ' αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή.
Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία.
Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.
Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»;
Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι.
Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται.
Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.
Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;
Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821.
Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό.
Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία.
Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος παίζει μια αρχή ξένης και μακρινής,
απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες.
Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες.
Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό.
Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι,
Yπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του.
Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία.
Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη.
Γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν "ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά";
Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού;
Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν;
Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία.
Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα.
Ο Ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία.
Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.
Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:« ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση».
Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του.
Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».
-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι !
Η ΕΕ θέλει να επιτρέψει τη συνέχιση της κυκλοφορίας και της χρήσης της ύποπτης για καρκίνο χημικής ουσίας. Κάποιες χώρες αντιτίθενται. Τι ψηφίζει η Ελλάδα;
Οι καταναλωτές δεν πρέπει να έχουν μεγάλη ανησυχία για την ασφάλεια των τροφίμων, λένε για μας επανειλημμένα, η βιομηχανία τροφίμων, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί της εξουσίας. Γιατί "ποτέ δεν ήταν η τροφή μας τόσο ασφαλής όσο είναι σήμερα». Το κράτος μας προστατεύει από τα επιβλαβή χημικά.
Αλλά στην περίπτωση του πιο ευρέως χρησιμοποιούμενου φυτοφάρμακου glyphosate, αποδεικνύεται το αντίθετο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προτείνει να επιτραπεί η χημική αυτή ουσία για άλλα 15 χρόνια στην Ευρώπη. Τις μέρες αυτές, τα κράτη μέλη συζητούν πάνω στην πρόταση της Κομισιόν για να αποφασίσουν αν θα δώσουν πράσινο φως στη Μονσάντο και θα της κάνουν δώρο τη συνέχιση της κυκλοφορίας του προϊόντος της.
Η ΕΕ το προτείνει αυτό, παρόλο που ξέρει ότι υπάρχει τουλάχιστον επιστημονική αβεβαιότητα για το αν είναι ή όχι καρκινογόνο το glyphosate. Έτσι στρέφεται ενάντια στην αρχή της προφύλαξης που έχει η ίδια την νομοθετήσει όσον αφορά την αδειοδότηση για την κυκλοφορία των διατροφικών προϊόντων. Δεν μπορεί να κυκλοφορεί ένα προϊόν προτού αποδειχθεί ακίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία από τον αιτούντα την κυκλοφορία του. Και για το προϊόν της Μονσάντο υπάρχει η επιστημονική μελέτη του κέντρου ογκολογίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που το χαρακτηρίζει σαν «πιθανά καρκινογόνο» . Η μελέτη στηρίζεται κυρίως σε πειράματα σε ζώα, στα οποία το δραστικό συστατικό προκάλεσε όγκους.
Παρά το γεγονός αυτό όμως, η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (ΕFSA) έχει ταξινομήσει το ζιζανιοκτόνο ως ασφαλές με βάση τη γνωμοδότησητου Γερμανικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Αξιολόγησης Κινδύνων. Αλλά το Ινστιτούτο αυτό κατέληξε σε αυτό το αποτέλεσμα γιατί ερμήνευσε - κάποιοι λένε αυθαίρετα - με διαφορετικό τρόπο τα αποτελέσματα της έρευνας του οργανισμού υγείας του ΟΗΕ. Πράγματι, περίπου 100 επιστήμονες από τα πανεπιστήμια και κρατικούς φορείς, για παράδειγμα, στη Γερμανία, τη Γαλλία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες , κατηγόρησαν το γερμανικό Ινστιτούτο ότι η απόφασή του δεν ήταν αξιόπιστη. Μεταξύ αυτών ήταν και πολλοί επιφανείς ερευνητές. Αλλά ακόμη και ο Σουηδικός Οργανισμός Χημικών Προϊόντων επέκρινε την φιλική για το glyphosate έκθεση του γερμανικού Ινστιτούτου και το κατατάσσει τουλάχιστον στην κατηγορία «ύποπτο για καρκινογόνο δράση».
Μετά από μια τόση μεγάλη επιστημονική έρευνα για την επικινδυνότητα του glyphosate και μετά από τόσο μεγάλη αμφιβολία ενός πολύ μεγάλου μέρους επιφανών επιστημόνων για την ασφάλειά του, η ΕΕ θα έπρεπε να δράσει σύμφωνα με την αρχή της προφύλαξης και να το απαγορεύσει.
Ήρθε η ώρα για τη μεταρρύθμιση του συστήματος αδειοδότησης.
Το ότι η ΕΕ δεν το κάνει, οφείλεται στο γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές αρχές ελέγχου όπως η ΕFSA βρίσκονται πολύ κοντά με τη βιομηχανία-οι περισσότεροι ελεγκτές είναι συνήθως πρώην στελέχη της βιομηχανίας-αλλά και στη διαδικασία αξιολόγησης. Αυτή για την αδειοδότηση των φυτοπροστατευτικών προϊόντων βασίζεται -σύμφωνα με τον κανονισμό της ΕΕ σε μελέτες του κατασκευαστή. Οι υπηρεσίες δεν μπορούν ακόμα και να δημοσιεύουν αυτές τις μελέτες των κατασκευαστών, έτσι ώστε να μπορούν να ελεγχθούν εύκολα και από ανεξάρτητους ερευνητές. Τα στοιχεία που λαμβάνουν υπόψη οι υπάλληλοι είναι σχεδόν ένα προς ένα αυτά που ισχυρίζεται η βιομηχανία. Αυτό θα ήταν αδιανόητο για τον Διεθνή Οργανισμό Ερευνών Καρκίνου.
Επιπλέον, οι ουσίες με τις οποίες τα δραστικά συστατικά αναμιγνύονται στα εμπορικά φυτοφάρμακα και τα μίγματα που προκύπτουν ελέγχονται ακόμα χειρότερα. Δεν υπάρχουν καθόλου προδιαγραφές για τα μείγματα, παρόλο που μελέτες δείχνουν ότι οι επιβλαβείς δράσεις των επιμέρους ουσιών στα φυτοφάρμακα είναιπροσθετικές, και μερικές φορές μάλιστα ενισχύονται πολλαπλασιαστικά-εκθετικά. Οι κίνδυνοι λοιπόν από τα φυτοφάρμακα αξιολογούνται τόσο άσχημα, μάλλον τόσο φιλικά για τη βιομηχανία, από τις ευρωπαϊκές ή κρατικές υπηρεσίες, που θα ήταν αυτοκτονικό να στηριζόμαστε σαν καταναλωτές στην «προστασία» τους. Είναι φανερό λοιπόν ότι πρέπει να αλλάξει και η ίδια η διαδικασία αδειοδότησης, ώστε να εφαρμόζεται σωστά η αρχή της προφύλαξης.
Τέτοιες αρχές που εφαρμόζουν τόσο φιλικούς προς τη βιομηχανία νόμους, θα πρέπει οι καταναλωτές να μην εμπιστεύονται καθόλου. Αντ 'αυτού, οι καταναλωτές πρέπει να αναλάβουν μέρος της ευθύνης για την ασφάλεια των ίδιων των συμβατικών τροφίμων του. Οι έλεγχοι κινδύνων από τα φυτοφάρμακα είναι τόσο ελλιπείς που το μόνο που μπορεί κανείς να συστήσει είναι να τρώτε τροφές από βιολογικές ή φυσικές καλλιέργειες. Επειδή έτσι παράγονται προϊόντα χωρίς συνθετικά χημικά φυτοφάρμακα, όπως το glyphosate. Καλύτερα ακόμα, όποιος έχει τη δυνατότητα-ακόμα και στην ταράτσα ή κάποιο οικόπεδο στις πόλεις ή σε κάποιο χωράφι στην επαρχία-να καλλιεργεί οπωσδήποτε μέρος τουλάχιστον της τροφής του, γιατί θα ξέρει τι τρώει.
Μια μικρή νίκη[1];
Την περασμένη εβδομάδα, θεωρήθηκε πολύ πιθανό ότι η ψηφοφορία των μελών κρατών για μια 15ετή παράταση της έγκρισης του glyphosate, θα απέβαινε ευνοϊκή για τη Μονσάντο . Ωστόσο, μετά την κινητοποίηση των διάφορων καταναλωτικών-υγειονομικών-οικολογικών κ.λπ.οργανώσεων, η Γαλλία, οι Κάτω Χώρες, η Ιταλία και η Σουηδία έχουν εκφράσει ανοιχτά την αντίθεσή τους. Αυτό προκάλεσε προφανώς αυξανόμενη ανησυχία στις Βρυξέλλες, γιατί για να περάσει η πρόταση χρειάζεταιειδική πλειοψηφία. "Αν δεν υπάρχει ειδική πλειοψηφία, τότε αμφιβάλλω ότι θα ψηφιστεί," είπε ένας αξιωματούχος της ΕΕ στη βρετανική εφημερίδα The Guardian. Στην κρατική γερμανική τηλεόραση, την Τρίτη το πρωί ανακοινώθηκε ότι η γερμανική κυβέρνηση θα απέχει. Αυτό σημαίνει ότι η ψηφοφορία μάλλον θα αναβληθεί, προς το παρόν. Υπάρχει λοιπόν μια μικρή προς το παρόν νίκη του κινήματος για την απαγόρευση του glyphosate. Αυτό όμως χρειάζεται να δυναμώσει ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες, ώστε να πετύχει την οριστική απαγόρευση αυτού του επικίνδυνου αλλά κερδοφόρου παρασκευάσματος της Μονσάντο. Το ελληνικό αντίστοιχο κίνημα ενάντια στα Μεταλλαγμένα, τις διατλαντικές συμφωνίες και το Ράουντ-απ, θα χρειασθεί να πιέσει από τη μεριά του την ελληνική κυβέρνηση να ψηφίσει κατά της παράτασης της άδειας κυκλοφορίας του στην Ευρώπη και στη χώρα.
Παρουσιάζοντας την άποψη του Amendt, έπεσα πάνω σε πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες πάνω στο γιατί ποινικοποιήθηκε και καταδιώχθηκε τόσο έντονα η κάνναβη στις ΗΠΑ.
Γράφοντας το άρθρο με την άποψη ενός ειδικού επί θεμάτων ναρκωτικών, διαπίστωσα πόσο σημαντική ήταν η ποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης για την εξύφανση της γνωστής πολιτικής απαγόρευσης της χρήσης ορισμένων ναρκωτικών ουσιών, ενώ άλλα ναρκωτικά, όπως τα τσιγάρα και κυρίως το αλκοόλ, αφέθηκαν ελεύθερα αν και ήταν ολοφάνερα επιβλαβή για τη δημόσια υγεία. Αυτή η πολιτική απαγόρευσης γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στις ΗΠΑ, μέσω προπαγάνδας. Θα προσπαθήσω να δείξω ορισμένα συμφέροντα που κρύβονταν πίσω από αυτή την πολιτική. Όπως είδαμε, η κάνναβη δεν βρισκόταν στη λίστα των επιβλαβών ουσιών του Διεθνούς Συνεδρίου της Χάγης, το 1912, και θα ήταν παράλογο να βρισκόταν αφού από αυτή παραγόταν το 85% των τότε φαρμάκων.Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του The Emperor wears no clothes (ο Αυτοκράτορας είναι Γυμνός), οJack Herer μας δείχνει την έκθεση του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ του 1916, που έλεγε ότι αν αναπτυσσόταν τεχνολογία την οποία κατείχαν (με άλλα λόγια είχαν την πατέντα της και θα μπορούσαν να την παράγουν), η καλλιέργεια κάνναβης θα γινόταν η κύρια γεωργική παραγωγή των ΗΠΑ. Η μαριχουάνα, την οποία, ας θυμίσουμε εδώ, πήγε στην Αμερική ο Κολόμβος, ευδοκιμούσε πολύ καλά στα εδάφη των ΗΠΑ.
Στην ίδια αναφορά του Υπουργείου Γεωργίας, γινόταν λόγος για μια καινούρια τεχνολογία παραγωγής πολτού από κάνναβη την οποία είχε εφεύρει ομάδα επιστημόνων αυτού του Υπουργείου. Η χρήση πολτού από κάνναβη, σήμαινε για αυτούς τους επιστήμονες, 4 φορές μεγαλύτερη παραγωγή καλής ποιότητας χαρτιού, από αυτή με την χρήση πολτού από δέντρα. Όπως επίσης και 7 φορές λιγότερη βλάβη στο περιβάλλον…
Στο επόμενο Διεθνές Συνέδριο για τα Ναρκωτικά, που έλαβε χώρα στη Γενεύη, το 1925, ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ, ο Harry J. Anslinger - που το 1931 έγινε διευθυντής του FBN (Ομοσπονδιακή Δίωξη Ναρκωτικών), ζήτησε την απαγόρευση της κάνναβης επειδή επέφερε εθισμό και σημαντικές βλάβες στην ανθρώπινη υγεία. Ο Anslinger ήταν αστυνομικός που από το 1917 και μετά ειδικεύτηκε στις ναρκωτικές ουσίες. Για ρατσιστικούς και πολιτικούς λόγους, ο Anslinger τασσόταν ενάντια στους μεξικανούς μετανάστες, θεωρώντας ότι δεν ήταν ικανοί εργάτες επειδή όλη μέρα κάπνιζαν μαριχουάνα. Έγινε η πιο σημαντική φιγούρα πουριτανού και ρατσιστή των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1920. Η επίσημη πολιτική των ΗΠΑ εκείνη την εποχή, δεν επιθυμούσε με τίποτα την ενσωμάτωση μαύρων και ισπανόφωνων στην κοινωνία. Η καταδίκη του χασίς, το οποίο κάπνιζαν αυτές οι κατώτερες ράτσες, ήταν άλλο ένα επιχείρημα υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού που ίσχυε τόσο έντονα στις ΗΠΑ.
Το 1931, ο Γενικός Γραμματέας του Υπoυργείου Οικονομικών της κυβέρνησης Χούβερ, ο Andrew Mellon, καλός φίλος του Anslinger τον πρότεινε ως διευθυντή της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών (FBN) και η πρότασή του έγινε αποδεκτή. Αυτός ο Mellon ήταν τραπεζίτης (Mellon Bank of Pittsburgh) και κύριος οικονομικός υποστηρικτής της εταιρείας Du pont (σήμερα είναι μια τεράστια πολυεθνική, τότε ήταν η κύρια βιομηχανία παραγωγής πλαστικών στις ΗΠΑ). Τα συμφέροντα αυτής της εταιρείας, αλλά και του κύριου χρηματοδότη της, του κ. Mellon, θίγονταν άμεσα από την παραγωγή πλαστικού από πολτό κάνναβης, το οποίο μάλιστα πλαστικό ήταν και οικολογικό, αφού μπορούσε να διαλυθεί στο περιβάλλον.
Ο Anslinger, είχε κι άλλον ένα πολύ καλό φίλο, τον Randolph Hearst, τον διάσημο αυτοκράτορα του Τύπου, που έγινε και ήρωας της ταινίας του Citizen Kane (1941) του Όρσον Ουέλς. O Hearst, εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν μόνο ο αυτοκράτορας του Τύπου, αλλά και ιδιοκτήτης τεράστιων εκτάσεων όπου καλλιεργούσε δέντρα για χαρτί, ενώ κατείχε και μερικά εργοστάσια για την επεξεργασία του πολτού, διέθετε δηλαδή κάτι που μοιάζει πολύ με μονοπώλιο. Εκείνη την εποχή, αν επιτρεπόταν η καλλιέργεια κάνναβης για παρασκευή χαρτιού, και είδαμε ότι υπήρχε η κατάλληλη τεχνολογία ήδη από το 1916, η ζημιά του Hearst θα μεταφραζόταν σε δισεκατομμύρια.δολάρια. Ο Hearst υποστήριξε φανατικά την εκστρατεία του Anslinger ενάντια στην κάνναβη, και έκανε τη δική του εκστρατεία μέσα από τις εφημερίδες που κατείχε, ενάντια στα καταστρεπτικά αποτελέσματα του καπνίσματος κάνναβης και τρομοκρατώντας το κοινό. Αυτά τα άρθρα, που κυκλοφορούν ακόμη (μέσω του Internet), προκαλούν σήμερα μόνο το γέλιο αφού αποδίδουν στους μαύρους και μεξικάνους χρήστες της κάνναβης πράξεις που δυσκολεύεται κανείς πολύ να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να προέλθουν από τη χρήση αυτής της ουσίας. Ο Hearst χρηματοδότησε και την παραγωγή προπαγανδιστικών ταινιών ενάντια στο χασίς, μερικές από τις οποίες μπορείτε να δείτε στο Ίντερνετ, για να διασκεδάσετε.
Ο Jack Herer στο: TheEmperor wears no clothes (1985), συμπεραίνει ότι η εταιρεία Du Pont έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ποινικοποίηση της κάνναβης. Είχε την πατέντα της διαδικασίας παραγωγής πλαστικού από κάρβουνο και λάδι και αν αναπτυσσόταν η καλλιέργεια της κάνναβης, θα καταστρεφόταν. Ο Andrew Mellon, ο τραπεζίτης, που ήταν και γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά και κύριο οικονομικό στήριγμα της Du Pont, πλάσαρε τον φίλο του αστυνομικό (και διακεκριμένο ρατσιστή) Anslinger στον φιλαράκο του τον πρόεδρο Χούβερ, ως ικανότατο διώκτη της μάστιγας των ναρκωτικών. Ο Anslinger έμεινε διευθυντής της Δίωξης Ναρκωτικών ως το 1962.
Ένας νόμος του 1937 (Marihuana Tax Act of 1937 κατέστησε παράνομη την κατοχή και την διακίνηση κάνναβης, με εξαίρεση την ιατρική χρήση για την οποία χρειαζόταν όμως να πληρωθεί ένας πολύ μεγάλος φόρος. Η κάνναβη, ύστερα από τις φιλότιμες προσπάθειες του μεγαλοεκδότη, δεν ονομαζόταν πια κάνναβη, αλλά μαριχουάνα, όπως την ονόμαζαν οι Μεξικανοί. Με την ονομασία και μόνο, η κάνναβη παρέπεμπε σε κάτι ξένο, υποβαθμισμένο, φτωχό και ελεεινό...
Για την ιστορία, το 1972, υπό την κυβέρνηση Νίξον, μια Εθνική Επιτροπή επί των Ναρκωτικών, ύστερα από λεπτομερή μελέτη, συμπέρανε ότι η απαγόρευση της κάνναβης παραβίαζε το Σύνταγμα, αλλά η κυβέρνηση δεν θέλησε να δώσει συνέχεια. Το 1973, το Όρεγκον αποποινικοποίησε την κάνναβη. Το Κολοράντο, η Αλάσκα, το Οχάιο και η Καλιφόρνια, την αποιποινικοποίησαν με τη σειρά τους το 1975. Το 1978, η Νεμπράσκα, η Β.Καρολίνα, ο Μισισιπής και η Νέα Υόρκη υιοθέτησαν κάποια μορφή αποποινικοποίησης και η συνέχεια είναι γνωστή...
Το 1916, οι επιστήμονες Jason Merrill και Lyster Dewe του USDA (United States Department of Agriculture), κατάφεραν να κατασκευάσουν χαρτί από πολτό κάνναβης και το συμπέρασμά τους ήταν ότι η κατασκευή χαρτιού με αυτό τον τρόπο ήταν κατα πολύ προτιμότερη από τη συνηθισμένη, με πολτό δέντρων. Πέρα από τα άλλα επιχειρήματα, με εντυπωσίασε το επιχείρημά τους, 96 χρόνια πριν, ότι η επεξεργασία κάνναβης μόλυνε πολύ λιγότερο το περιβάλλον.
Φαίνεται ότι η κάνναβη έπεσε θύμα εκμετάλλευσης της συμμαχίας πολιτικών και βιομηχάνων της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα. Αφενός συνέφερε να περάσει η άποψη ότι αυτοί που τη χρησιμοποιούσαν ήταν παρίες στους οποίους άξιζε πραγματικά να ζουν σε γκέτο, για να μη μολύνουν την κοινωνία μας, και αφετέρου, η εκμετάλλευση της κάνναβης και των παραγώγων της δεν συνέφερε καθόλου τους μεγαλο-βιομήχανους εκμετάλλευσης ξυλείας (που παρήγαγαν χαρτί) ή τους πετρελαιοπαραγωγούς (που παρήγαγαν κυρίως πλαστικά). Με εύκολη πρόσβαση στις αποφάσεις της κυβέρνησης, μια χούφτα άνθρωποι (τα λεγόμενα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα) κατάφεραν να δημιουργήσουν μια τεράστια προπαγάνδα απαγόρευσης των ναρκωτικών που επηρεάζει ως σήμερα τον κόσμο.
Δεν έχω στοιχεία για την απαγόρευση στη χώρα μας, υποθέτω όμως ότι υιοθετήσαμε την πολιτική που επέβαλλαν οι ΗΠΑ σε όσες χώρες είχαν υπό τον έλεγχό τους, αυτή της απαγόρευσης.
Η τύχη της κάνναβης κρίθηκε αποκλειστικά και μόνο από το συνδυασμό των πολιτικών, οικονομικών και τεχνολογικών αλλαγών που συντελέστηκαν κατά τη δεκαετία του 1930. Η πληθώρα των πλεονεκτημάτων και των εφαρμογών αυτού του φυτού το καθιστούσαν υπολογίσιμο αν όχι μοναδικό ανταγωνιστή των προϊόντων πολλών βιομηχανικών κλάδων (πετρελαιοειδή, οινόπνευμα, καπνός, φάρμακα, παραγωγής χαρτιού) οι οποίοι συνεργάστηκαν αρμονικά προκειμένου να πετύχουν την ποινικοποίηση της κάνναβης, μέσα σε επτά κρίσιμα χρόνια (1930-1937) που σφραγίστηκαν από πέντε κυρίως γεγονότα:
Η δημιουργία του "Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών" (1930), η άρση της Ποτοαπαγόρευσης (1933), η κατασκευή μηχανών υψηλής τεχνολογίας για την παραγωγή χαρτιού από τη δασική ξυλεία και η μονοπώληση αυτής της παραγωγής από το συγκρότημα Hearst (1930-1936), η μαζική εισαγωγή στην αγορά των προϊόντων της πετροχημικής βιομηχανίας (1926-1936) και του νάυλον (1936) και τέλος η κατάκτηση της δυνατότητας της φαρμακοβιομηχανίας να παράγει μαζικά συνθετικά φάρμακα (1928-1932), συντελέστηκαν μέσα σε λιγότερο από επτά χρόνια και έκριναν οριστικά την τύχη της κάνναβης που ήταν ο κυριότερος ανταγωνιστής των προϊόντων τους.
1) Το 1930 ιδρύθηκε το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών των ΗΠΑ (Federal Bureau of Narcotics, FBN) και στελεχώθηκε από πρώην πράκτορες της Ποτοαπαγόρευσης μ' επικεφαλής τον διαβόητο Harry Anslinger και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία που οδήγησε στην απαγόρευση της κάνναβης το 1937. Δεκαέξι χρόνια μετά την απαγόρευση του οπίου και των παραγώγων του (1914) και δέκα χρόνια μετά την απαγόρευση του οινοπνεύματος (1920), μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του 1929-1931, το Κογκρέσο περιέκοψε δραστικά τον προϋπολογισμό του FBN και μείωσε τον αριθμό των πρακτόρων του και ο Anslinger διακατεχόταν από το φόβο ότι το FBN επρόκειτο να αποδιοργανωθεί [92]. Σ' αυτές τις συνθήκες, για το νεοσύστατο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών που δεν πρόλαβε να δώσει καμιά απόδειξη της "χρησιμότητάς" του που να δικαιολογεί τη συντήρησή του από το δημόσιο προϋπολογισμό, ήταν ζήτημα επιβίωσης, κύρους και ισχύoς η "ανακάλυψη" μιας νέας απειλής απ' την οποία θα αναλάμβανε να "προστατέψει" την κοινωνία. Και γι' αυτό, ο Harry Anslinger και οι επιτελείς του από τα νέα τους πόστα δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το όπιο και το αλκοόλ, αλλά έστρεψαν ευθύς εξ' αρχής την προσοχή τους στην κάνναβη, για την οποία διέβλεψαν ότι τους άνοιγε ένα νέο και ευρύτατο πεδίο δραστηριότητας.
Ο Harry Anslinger, επιτελικό στέλεχος της Ποτοαπαγόρευσης μέχρι το 1930, υπήρξε διευθυντής του "Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών" [93] από την ίδρυσή του το 1931 μέχρι το 1962 που εξαναγκάστηκε σε συνταξιοδότηση από τον πρόεδρο J. Kennedy, όταν προσπάθησε να λογοκρίνει τις δημοσιεύσεις του καθηγητή A. Lindsmith και να εκφοβίσει τους εργοδότες του στο Πανεπιστήμιο της Indiana [94]. Τοποθετήθηκε στο FBN με πρωτοβουλία του Andrew Mellon, ιδιοκτήτη της μιας από τις δύο τράπεζες με τις οποίες συνεργαζόταν η αυτοκρατορία DuPont [95]. Η δραστηριότητά του ως διευθυντή του FBN καθοριζόταν εξ' ολοκλήρου από τις δεσμεύσεις του απέναντι στη DuPont, τις ακροδεξιές και ρατσιστικές του απόψεις [96] και τον θαυμασμό του για τον E. Hoover και το FBI του. Αντέγραψε την οργανωτική δομή, τον τρόπο λειτουργίας και το στιλ δουλειάς του FBI και κατέστησε το FBN το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για τη θέσπιση και τη συντήρηση της απαγόρευσης σύμφωνα με τα συμφέροντα των "εργοδοτών" του. Μετά τη συνταξιοδότησή του, ο Αnslinger πρόσφερε το προσωπικό του αρχείο από τα 31 χρόνια της απόλυτης μοναρχίας του στο πεδίο της καταστολής στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Pensylvania. [97]
2) Το 1933 καταργήθηκε η 18η Τροπολογία του Συντάγματος με την οποία είχε επιβληθεί η Ποτοαπαγόρευση (1920), με αποτέλεσμα να νομιμοποιηθεί η παραγωγή και η διάθεση του αλκοόλ. Κυριότερος ανταγωνιστής του οινοπνεύματος στην αγορά ήταν τα προϊόντα της κάνναβης. Και οι νεοσύστατες βιομηχανίες οινοπνεύματος στις οποίες επενδύθηκε ένα μέρος των κερδών του οργανωμένου εγκλήματος που έλεγχε τη διακίνηση και την εμπορία του παράνομου αλκοόλ κατά την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης (1920-1932), είχαν ζωτικό συμφέρον από την εξάλειψη αυτών των ανταγωνιστικών προϊόντων.
3) Το 1935 η αμερικανική εταιρεία DuPont [98] εισήγαγε στην αγορά το μη-ανακυκλώσιμο νάιλον και το 1937 απέκτησε την πατέντα του.[99]
Μοναδικός ανταγωνιστής του νέου προϊόντος ήταν η ανακυκλώσιμη κάνναβη και συνεπώς η επιβίωσή του νάυλον εξαρτιόταν απ' τη δυνατότητα της εταιρείας DuPont να εκτοπίσει την κάνναβη από την αγορά. Οπως παραδέχτηκε ο Lammot DuPont "τα συνθετικά πλαστικά βρήκαν εφαρμογή στην κατασκευή μιας πληθώρας πραγμάτων που μέχρι τότε φτιάχνονταν από φυσικά υλικά."[100]
4) To 1936 η DuPont κατάφερε να εξασφαλίσει το μονοπώλιο των πετροχημικών προϊόντων που οι πατέντες τους εκχωρήθηκαν στις ΗΠΑ από τη γερμανική IG ως μέρος των αποζημιώσεων που έπρεπε να καταβάλει η Γερμανία από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μ' αυτή τη μεθόδευση, το 30% της πανίσχυρης IG πέρασε στην ιδιοκτησία της DuPont.
Κυριότερος ανταγωνιστής των ποικίλων προϊόντων της πετροχημικής βιομηχανίας (χρώματα, βαφές, λάδια μηχανών, λιπάσματα και πλήθος άλλων) ήταν η κάνναβη και τα παράγωγά της και συνεπώς το βιομηχανικό μεγαθήριο της DuPont είχε ζωτικό συμφέρον από την απαγόρευσή τους: Χωρίς την απαγόρευση της κάνναβης, θα ήταν αδύνατο να υπάρξει το 80% των επιχειρήσεων της αυτοκρατορίας DuPont.
5) Το 1936, το 70% της παραγωγής του χαρτιού που παραγόταν στις ΗΠΑ με ξύλευση και καταστροφή των δασών, ελέγχονταν από τις οι εταιρείες του γνωστού "ληστοβαρώνου" του τύπου William Randolph Hearst. [101]
Το 75-90% του χαρτιού που χρησιμοποιούνταν σε όλο τον κόσμο μέχρι το 1883 προερχόταν απ' την κάνναβη. Το χαρτί αυτό είναι φθηνότερο, καλύτερης ποιότητας και με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής απ' το χαρτί που άρχισε να παράγεται από την ξύλευση και της καταστροφή των δασών όταν αυτό έγινε δυνατό με την τεχνολογική εξέλιξη. Στη δεκαετία του 1930, η κάνναβη ήταν ο υπ' αριθμόν 1 ανταγωνιστής του συγκροτήματος Hearst που έλεγχε το 70% της παραγωγής χαρτιού από την ξύλευση των δασών.
6) Παράλληλα, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, οι τεχνολογικές δυνατότητες επέτρεψαν στις φαρμακοβιομηχανίες να κατασκευάζουν εργαστηριακά χημικά προϊόντα, πράγμα που τις επέτρεψε να αναχθούν από επεξεργαστές και διακινητές των φυσικών φαρμακευτικών μέσων σε ανεξάρτητους παραγωγούς που είχαν τον αποκλειστικό έλεγχο των προϊόντων τα οποία συνέθεταν στα εργαστήριά τους.
Στην καθημερινή θεραπευτική πρακτική των νεότερων χρόνων είχαν κυριαρχήσει δυο μεγάλες κατηγορίες φυσικών ιαματικών μέσων, τα παράγωγα του οπίου και τα παράγωγα της κάνναβης. Τα παράγωγα του οπίου εξοβελίστηκαν από το θεραπευτικό πεδίο με το νόμο Harrison το 1914. Συνεπώς, κατά τη δεκαετία του 1930, μοναδικός ανταγωνιστής των χημικών προϊόντων της φαρμακευτικής βιομηχανίας ήταν η κάνναβη και τα παράγωγά της: H εμπέδωση των συμφερόντων της φαρμακοβιομηχανίας και το πέρασμα στην εποχή της καθολικής χημικής φαρμακοδηλητηρίασης προϋπέθετε τον εξοστρακισμό της κάνναβης απ' το θεραπευτικό πεδίο. Και για την επίτευξη αυτού του σκοπού, η φαρμακοβιομηχανία συνεργάστηκε στενά με τους άλλους βιομηχανικούς κολοσσούς και την ιατρική συντεχνία.
Αυτή η "ιδεώδης" σύμπτωση των συμφερόντων του "Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών" και της βιομηχανίας πετροχημικών, οινοπνεύματος, φαρμάκων και χαρτιού έκρινε οριστικά την τύχη της κάνναβης προς όφελος αυτού του μπλοκ των "προστατών" της κοινωνίας και σε βάρος της κάνναβης, του δημοσίου συμφέροντος και της ανθρωπότητας. Η σύγκρουση ήταν άνιση και το αποτέλεσμά της προδιαγεγραμμένο, γιατί η επιβίωση και η επέκταση της ισχύος των αυτοκρατοριών του FBN, της DuPont, του Hearst και της βιομηχανίας φαρμάκων και αλκοόλ προϋπέθετε τον αφανισμό της καλλιέργειας και της κατάργησης της χρήσης της κάνναβης σε όλους τους βιομηχανικούς τομείς, με καταστρεπτικές συνέπειες για το περιβάλλον και την παγκόσμια οικονομία.
Το 1935, με την καθοδήγηση των επιτελών της εταιρείας DuPont και του δικτύου των κίτρινων εφημερίδων του συγκροτήματος Hearst, το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών εξαπέλυσε μια εκτεταμένη προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον της κάνναβης, μέσω της οποίας προετοιμάστηκε η κοινή γνώμη για την σχεδιαζόμενη απαγόρευσή της.
Το 1937, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των θιγόμενων βιομηχανικών κλάδων, με αιχμή τους τις εταιρείες DuPont και Hearst, χρησιμοποίησαν την ισχύ τους στην κυβέρνηση και τη διοίκηση, και πέτυχαν να τεθεί η κάνναβη υπό καθεστώς απαγόρευσης, με τη θέσπιση του νόμου Marihuana Tax Act.
Ο νόμος Marihuana Tax Act τυπικά καθιέρωνε ένα φόρο με τη μορφή υποχρεωτικής χαρτοσήμανσης με ένα ειδικό χαρτόσημο όλων των ιατρικών συνταγών που περιείχαν προϊόντα της κάνναβης αλλά ουσιαστικά ποινικοποιούσε την καλλιέργεια, κατοχή, χρήση και τη διάθεση της κάνναβης και των παραγώγων της: Η έκδοση και η διάθεση των ειδικών χαρτοσήμων για τη μαριχουάνα ήταν της αποκλειστικής αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομικών και ρυθμίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε "να μην είναι ποτέ διαθέσιμα σε ιδιώτες". [102]
Η θέσπιση αυτού του νόμου διευκόλυνε την αντικατάστασή της κάνναβης ως πρώτης ύλης στη βιομηχανία υφασμάτων από πετροχημικά προϊόντα που έλεγχε μονοπωλιακά η DuPont κατόπιν αδείας της γερμανικής IG και επέτρεψε την σχεδόν ολοκληρωτική κυριαρχία της σε όλους τους συναφείς τομείς της παραγωγής (ενώ παράλληλα εξασφάλισε τα συμφέροντα του Hearst ως αδιαμφισβήτητου μονοπωλητή της παραγωγής χαρτιού).
Το 50% όλων των τοξικών χημικών λιπασμάτων που χρησιμοποιούνται σήμερα στην αγροτική παραγωγή της Αμερικής και των περισσότερων χωρών (δηλητηριάζοντας το έδαφος, τις πηγές νερού και το περιβάλλον) καταναλώνονται στην καλλιέργεια πρώτων υλών για την υφασματοβιομηχανία προς αποκλειστικό όφελος των εταιρειών, και κυρίως της DuPont, που ελέγχουν την παραγωγή και τη διάθεση αυτών των λιπασμάτων.
Η δημιουργία του "Ομοσπονδιακού Γραφείου Ναρκωτικών" (1930), η δυνατότητα της φαρμακοβιομηχανίας να παράγει μαζικά χημικά προϊόντα (1928-1932), η άρση της Ποτοαπαγόρευσης (1933), η κατασκευή μηχανών υψηλής τεχνολογίας για την παραγωγή χαρτιού από τη δασική ξυλεία και η μονοπώληση αυτής της παραγωγής από το συγκρότημα Hearst (1930-1936), η μαζική εισαγωγή στην αγορά των προϊόντων της πετροχημικής βιομηχανίας (1926-1936) και του νάυλον (1936), συντελέστηκαν μέσα σε λιγότερο από επτά χρόνια και έκριναν οριστικά την τύχη της κάνναβης που ήταν ο κυριότερος ανταγωνιστής των προϊόντων τους:
O εξοστρακισμός της κάνναβης από την παραγωγή και την αγορά με τον απαγορευτικό νόμο Marihuana Tax Act του 1937 που "ομαλοποίησε" την αμερικάνικη (και κατ' επέκταση και την παγκόσμια) οικονομία προς όφελος των κέντρων οικονομικής και πολιτικής ισχύος που καθορίζουν την πορεία των ΗΠΑ, έγινε στ' όνομα της "προστασίας της κοινωνίας" από ένα φυτό που επί χιλιάδες χρόνια αποτελούσε ευεργεσία της φύσης.
Με το νόμο Marihuana Tax Act του 1937, η συμμαχία των ισχυρότερων μπλοκ της αμερικάνικης οικονομίας πέρασε στον παράδεισο της διαρκούς συσσώρευσης τεράστιων κερδών, ενώ η ανθρωπότητα εισήλθε στην κόλαση της χημικοποίησης και πλαστικοποίησης της ζωής της.
Η ποτοαπαγόρευση
Η περίοδος από το 1920 έως το 1933 στις ΗΠΑ, όταν κηρύχθηκε παράνομη με συνταγματική πρόνοια η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών.
Το κίνημα της ποτοαπαγόρευσης είχε ξεκινήσει στις αρχές του 19ου αιώνα και ήδη ως το 1850 αρκετές πολιτείες, κυρίως του νότου, είχαν ψηφίσει νόμους που περιόριζαν ή απαγόρευαν τη διάθεση αλκοολούχων ποτών. Η πρωτοβουλία ανήκε σε θρησκευτικές προτεσταντικές οργανώσεις, κυρίως του Μεθοδιστικού δόγματος.
Γρήγορα, σχηματίσθηκαν δύο πανίσχυρες ομάδες πίεσης, η «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League) και η «Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια» (Women's Christian Temperance Union). Μέλη των δύο αυτών οργανώσεων σχημάτισαν το Κόμμα της Απαγόρευσης (Prohibition Party), που πήρε μέρος στις προεδρικές εκλογές του 1872, αλλά συγκέντρωσε μόλις 5.608 ψήφους.
Το 1879 ο Τζον Σεντ Τζον εκλέχθηκε κυβερνήτης του Κάνσας και τέσσερα χρόνια αργότερα το Κάνσας έκανε η πρώτη πολιτεία στην Αμερική, που κήρυξε παράνομο το αλκοόλ. Το 1884 ο Σεντ Τζον έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Αμερικής με τη σημαία του Κόμματος της Απαγόρευσης και έλαβε 150.369 ψήφους. Ο σπόρος της Ποτοαπαγόρευσης είχε ριφθεί.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αμερικανοί θεωρούσαν μη πατριωτική πράξη τη χρησιμοποίηση δημητριακών για την παραγωγή αλκοολούχων ποτών και όχι τροφίμων. Πολλές ζυθοποιίες είχαν ιδιοκτήτες γερμανικής καταγωγής, γεγονός που επαύξησε τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά των Αμερικανών. Επιφανείς εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου (Φορντ, Ροκφέλερ) δήλωναν ότι οι εργαζόμενοι θα ήταν πιο παραγωγικοί εάν απείχαν από το αλκοόλ. Μάλιστα, ο Τζον Ροκφέλερ δώρισε 350.000 δολάρια στην «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League).
Η κοινή γνώμη άρχισε να αλλάζει διάθεση και ως το 1919 το 75% των πολιτειών είχε ευθυγραμμισθεί με τη 18η τροποποίηση του Συντάγματος, που απαγόρευσε την πώληση ή διακίνηση αλκοολούχων ποτών (16 Ιανουαρίου 1919). Ένας χρόνο αργότερα, στις 16 Ιανουαρίου του 1920, τέθηκε σε ισχύ με το νόμο Βόλστιντ (Volstead Act). Ήταν η ληξιαρχική πράξη για την έναρξη της Ποτοαπαγόρευσης.
Δεν πέρασε μεγάλο διάστημα και η μαύρη αγορά άρχισε να ανθίζει, το έγκλημα να κινείται ανοδικά και οι οργανωμένες συμμορίες να ευημερούν και να κερδίζουν πολιτική επιρροή. Η αστυνόμευση ήταν δύσκολη υπόθεση, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα παράνομα αποστακτήρια και μπαρ. Τα σημεία πώλησης έφθασαν τα 30.000, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την προ Ποτοαπαγόρευσης εποχή.
Η διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας κάλπαζε, καθώς οι πειρασμοί για τους γλίσχρα αμειβόμενους αστυνομικούς ήταν μεγάλοι. Ο Αλ Καπόνε κόμπαζε ότι είχε στο μισθολόγιό του τη μισή αστυνομία του Σικάγου. Πολλοί γιατροί θησαύριζαν συνταγογραφώντας ουίσκι για ιατρικούς λόγους, που ήταν νόμιμο και διατίθετο από τα φαρμακεία.
Οι παράνομοι διακινητές έγιναν λαϊκοί ήρωες, καθώς πρόσφεραν δουλειά σε περίοδο μεγάλης ανεργίας, όπως ήταν η εποχή της Μεγάλης Ύφεσης («Κραχ»). Μεγάλες ήταν οι δημοσιονομικές απώλειες, καθώς η φορολόγηση του αλκοόλ έφερνε «ζεστό» χρήμα στα κρατικά ταμεία. Υπολογίστηκε ότι το κράτος έχανε κάθε χρόνο 500 εκατομμύρια δολάρια από τη φορολογία του αλκοόλ.
Στα θετικά της Ποτοαπαγόρευσης ήταν η δραστική μείωση των θανάτων από ασθένειες σχετιζόμενες με το αλκοόλ, όπως και η πτώση της συναφούς εγκληματικότητας. Όμως, επτά χρόνια μετά την επιβολή της ποτοαπαγόρευσης οι θάνατοι άρχισαν να αυξάνονται, ενώ τα ποτά-μπόμπες συνέβαλαν στη σημαντική άνοδο των τυφλώσεων και των παραλύσεων.
Η αύξηση της εγκληματικότητας και της διαφθοράς άλλαξε τη διάθεση της κοινής γνώμης. Στις προεδρικές εκλογές του 1932 ο δημοκρατικός υποψήφιος Φραγκλίνος Ρούσβελτ, λάτρης του μαρτίνι, συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του την άρση της ποτοαπαγόρευσης. Ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου του 1933, η Ποτοαπαγόρευση ήρθη στο μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ, μετά την υιοθέτηση από το Κογκρέσο της 21ης Τροποποίησης του Συντάγματος. Το Μισισιπί ήταν η τελευταία πολιτεία που νομιμοποίησε και πάλι το αλκοόλ το 1966.
Συνοψίζοντας σχετικά με το αλκοόλ και την κάνναβη σε ότι αφορά την χρήση τους για εντός εισαγωγικών ψυχαγωγικούς λόγους και λόγους ευεξίας, το κριτήριο που κυριάρχησε προς την απαγόρευση της κάνναβης ήταν εμπορικοί και οικονομικοί λόγοι και όχι λόγοι υγείας. Η παραγωγή αλκοόλ ήταν μία δύσκολη διαδικασία που απαιτούσε την ύπαρξη αποστακτηρίων κάτι το οποίο ήταν δύσκολο για κάποιον μεμονωμένο καταναλωτή και δυνατό μόνο από μεγάλες εταιρίες που στην πορεία έγιναν πολυεθνικές. Η κάνναβη αντίθετα μπορούσε να καλλιεργηθεί από τον οποιοδήποτε στο σπίτι του με πολύ εύκολο τρόπο, γεγονός που ακύρωνε την εμπορική αξία του προϊόντος. Με την ποινικοποίησή της λοιπόν δόθηκε υπερπολλαπλάσια "μαύρη" εμπορική αξία στην κάνναβη και "βγήκε από την μέση" ένα ανταγωνιστικό προϊόν προς το αλκοόλ το οποίο παρήγαγαν οι πολυεθνικές αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και αυτές και οι εκάστοτε κυβερνήσεις εξαιτίας της τεράστιας φορολόγησης των αλκοολούχων προϊόντων.
Απορρίμματα
